Verschil in karakter uit zich op heel veel manieren. Bij ons in huis kun je het aflezen aan de manier waarop we de deur opendoen. Dit weekend is de oudste ook thuis, dus we zijn hier in huis in volle bezetting. Ik ben als eerste paraat. Als een echt gewoontedier was ik rond een uur of zes wakker. Soms lukt het me nog wel eens om in te slapen, maar vanmorgen sta ik op. Zo zit ik voor dag en dauw met een boek op de bank.
Geruisloos
Rond een uur of acht hoor ik een gerommel en gestommel en komt de volgende naar beneden. Er is geen twijfel mogelijk: het is onze zoon. Hij stampt de trap af en opent de deur met een ferme zwaai. Een half uur later meen ik iets te horen. "Volgens mij komt er iemand naar beneden", zeg ik tegen onze zoon. Even later gaat de deur geruisloos en tergend langzaam open. Het is onze oudste, maar het had ook E. kunnen zijn. Om kwart voor negen herhaalt dit ritueel zich: een vermoeden van beweging en het fluisterzacht en behoedzaam openen van de deur. E. dient zich aan. De jongste is de laatste. Ik ben er niet als zij opstaat deze zaterdagmorgen, maar ik weet hoe het gaat. Zij komt iets minder geruisloos de trap af, maar opent de deur net als E. en haar zus.
Kramer
"Niet normaal", verzucht ik als de een na de ander de deur zo langzaam opent. Hoe ik de deur open? Volgens E. en de oudste komt het dicht in de buurt van de manier waarop Kramer dat in de comedy Seinfeld doet. Nogal abrupt inderdaad. Helemaal niet raar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten