De kunst van het waken

Ik ben een waker. Altijd al geweest. Ik beheers de kunst van het waken tot in de puntjes. Al toen ik als baby nog bij mijn ouders op de kamer sliep. Mijn moeder vertelt graag over hoe mijn vader en zij de tijgersluipgang tot in de perfectie beheersten. Alles om te voorkomen dat ik uit mijn lichte slaap zou ontwaken. Nog voordat ik naar de kleuterschool ging, stond ik al op als mijn vader midden in de nacht op pad ging. Hij was kolenboer en vertrok vroeg om wagons te lossen. Ik mocht dan mee als ik in de vrachtauto bleef zitten. 

Het bevalt goed 

Toen onze kinderen opgroeiden kwam het goed uit dat ik niet zoveel slaap nodig heb en snel wakker ben. En toen ons huis ruim tien jaar geleden afbrandde, kwam het bijzonder goed uit. Ook toen werd ik op tijd wakker. Drie minuten later en het was te laat geweest, volgens de brandweer. Tot nu toe bevalt het dus goed. Doordat ik minder slaap, haal ik meer uit de dag. 

Mijn lichaam weet het

Vanmorgen zit ik om kwart over vijf al in de woonkamer. Waar ik eerder nog 6 uur kon slapen, ontwikkelt zich er nu een trend richting (een kleine) 5 uur. De laatste tijd word ik stipt om 5:05 uur wakker. Dat zou best een uur later mogen. Dus meestal blijf ik nog even liggen, maar slapen doe ik dan niet meer. Rond een uur of zes, kwart over zes, sta ik op. Zo ook vanmorgen. Alleen werd ik nu om 4:05 uur wakker. Daar kwam ik pas achter toen ik klaar voor de werkdag naar beneden ging. Ik ben namelijk vergeten om de wekker te verzetten. Maar mijn lichaam is niet vergeten om op hetzelfde tijdstip wakker te worden. Daar kan ik de klok op gelijk zetten. De wekker heb ik eigenlijk niet nodig. Ik kan maar een conclusie trekken: mijn lichaam is een meedogenloze machine.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Het zal je kind maar zijn

Het zal je kind maar zijn, denk ik, als ik de jonge vrouw ontkleed op de open wagen zie liggen. Haar been ligt vreemd gedraaid onder haar lichaam. Ze was half Duits en half Israëlisch en ze ging naar een rave in de woestijn. Haar ouders herkenden haar aan haar tattoos. Op de wagen zitten jonge mannen die haar op deze manier tentoonstellen. Ogenschijnlijk onaangedaan, een beetje triomfantelijk zelfs. Ook van hen denk ik: het zal je kind maar zijn. 

Ruw en respectloos

Het zal je kind maar zijn, denk ik, als ik de jonge vrouw zie die aan haar haren uit de auto wordt gesleurd. Haar broek is rond haar kruis besmeurd met bloed. Je hebt niet veel verbeeldingskracht nodig om te weten wat daar is gebeurd. Een jongeman trekt haar uit de kofferbak en duwt haar in de auto. Ruw en respectloos. Het zal je kind maar zijn.

Vrouwen als oorlogsbuit

Vrouwen als oorlogsbuit. Ik ben vrouw en moeder van twee dochters en een zoon. Ik ben in eerste instantie geraakt als vrouw en als moeder van twee dochters. Ik zie de beelden met afschuw voorbijkomen. Het maakt me woedend. Daarna komt de gedachte aan de moeders van deze mannen. Het zal je kind maar zijn die zoiets doet. Wat zullen zij denken als ze deze beelden ziet? Wat zullen zij tegen hun zoon zeggen?  

Ik zie alleen maar verliezers. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.