Gloria ... wie?

Het is de tijd van de Top 2000 en de muziekkwissen op tv. Naarmate de jaren verstrijken komen er meer nummers voorbij die ik niet ken. Ik luister nog wel veel muziek, maar geen top 40 meer. Dan krijg je dat. In een van de afgelopen kwissen wist een team niet wie The Kinks waren. "Hoe kun je dat nou niet weten? zeg ik tegen E. Het laat duidelijk zien waar de generaties zich scheiden. 

Disco fever

Ik ben van de tijd van de disco. Ik had het niet willen missen. The Trammps, The Temptations, The Beegees, Abba, Tavares, Gloria Gaynor. Zoveel positieve energie, zelfs als het over ellendige toestanden gaat. Nog steeds brengt deze muziek me eigenlijk als vanzelf in beweging, weerloos overgeleverd aan de disco fever. Dus als ik in de gelegenheid ben om een verzoeknummer in te dienen, dan weet ik het wel.  

Verzoeknummer

Zo´n twintig jaar geleden gingen boezemvriendin en ik naar een feestje. Het feestje viel een beetje tegen. Dus gingen we op zoek naar ons eigen feestje in een gelegenheid waar gedanst kon worden. Om de stemming er in te brengen, diende ik direct een verzoeknummer in bij de dj. "I WILL SURVIVE VAN GLORIA GAYNOR", schreeuw ik over de muziek heen. De dj kijkt me blanco aan. "Gloria... wie?"

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

We bellen!

We hebben nog een vaste telefoon. Fijn, vind ik - ook al kun je er alleen maar mee bellen. Een mobiele telefoon is onmisbaar. Het is mijn reisgids, mijn routeplanner, mijn fototoestel, mijn filmcamera, mijn encyclopedie en noem maar op. Ik zou er niet meer zonder kunnen. Hoe het me gelukt is om zo´n vijftig jaar te overleven zonder mobiele telefoon is me een raadsel. 

Ergonomisch onverantwoord 

Maar hoe ideaal ook, voor lange telefoongesprekken vind ik het niet fijn. Het platte oppervlak van de mobiele telefoon is duidelijk niet gemaakt om lekker tegen het oor te liggen. Ergonomisch onverantwoord. Dus ben je aangewezen op handsfree of oortjes. Maar op de een of andere manier doet dat voor mij afbreuk aan de intimiteit van het bellen. De combinatie van vasthouden en luisteren werkt voor mij. Ik realiseer me dat dit hoogstwaarschijnlijk van voorbijgaande aard is. Geef me nog een paar jaar en ik loop ook in publieke ruimtes of in het openbaar vervoer handsfree te bellen zonder oortjes. 

Ring ring

Maar lange gesprekken voer ik nu dus nog liever met de vaste telefoon. Onze vaste telefoon heeft een standaard beltoon. Voor mijn mobiele telefoon heb ik nou al een tijd Imuhar van Bombino als algemene ringtone.  Soms laat ik 'm extra lang overgaan, gewoon omdat het zo'n lekker muziekje is. Voordeel van zo´n gepersonaliseerde ringtone is dat ik in een ruimte altijd weet dat het mijn telefoon is. Tegelijk is dat natuurlijk ongemakkelijk als het eigenlijk de bedoeling is dat je telefoon op stil staat. Je kunt je niet verschuilen.

Jukebox

De oudste heeft een complete jukebox gemaakt van haar telefoon. Iedereen heeft zijn eigen jingle. Zo heeft ze voor mij Weather Patterns van Frazey Ford als ringtone. En voor E. Telephone van Captain Beefheart. En dat voor al haar contacten.  

Blaffen

Een tijdje geleden loop ik in de bibliotheek. Ineens word ik opgeschrikt door het geblaf van een hond. Wie neemt hier zijn hond mee naar de bibliotheek?, vraag ik me af. Ik krijg de hond niet in het vizier. Opnieuw begint de hond te blaffen. Kan die hond zijn kop houden, denk ik geërgerd, direct gevolgd door: Mag die hier eigenlijk wel binnenkomen?* Tot ik me opeens realiseer dat het wel van heel dichtbij komt. Sterker nog, het komt uit mijn eigen tas. Het blijkt de ringtone te zijn die de jongste voor zichzelf had geprogrammeerd in mijn iphone. Daar heb ik toch maar even een stokje voor gestoken - ik hou het bij eentje. 

*Ik realiseer me dat de indruk kan ontstaan dat ik niet dol ben op honden. Dat is niet het geval. Ik ben dol op goed afgerichte honden.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.