Vintage + duurzaam
Toen we gingen samenwonen kregen we een bank van mijn zwager en schoonzus. Zij hadden 'm weer gekregen van haar zus en zwager. De bank was opnieuw overtrokken met zwarte ribstof. Het was een jaren 60 bank met skaileren leuningen. Het was een fijne bank waar we met z'n tweeën op konden liggen. Die bank hadden we eeuwig kunnen houden, maar we hebben 'm echt opgebruikt. Daarna kregen we een compleet ameublement van de oom en tante van mijn zwager: een bank en twee stoelen. Ook een jaren 60 setje maar nu met ronde skaileren leuningen. We gaven het een nieuw stofje en klaar. Met die bank zijn onze kinderen opgegroeid. Hij kreeg nog een keer een nieuwe bekleding, maar uiteindelijk scheurden de leuningen kapot. Ik verlengde de levensduur nog door er kleden over te gooien. Dat was met opgroeiende kinderen praktisch bovendien. Ik hoorde de oudste een keer tegen een klasgenootje zeggen: "Je hoeft niet bang zijn dat je knoeit hoor. Mijn moeder gooit er zo weer een nieuw kleed over." En zo was het. In die tijd was praktisch alles in ons huis tweedehands of zelfgemaakt. Mijn vader zei altijd dat de hele inboedel met 25 gulden wel betaald was. Of een variant: dat een blind paard nog geen schade aan zou kunnen richten.
Indrukwekkend
Vorige week kwam de oudste langs. "Als jullie nieuwe banken krijgen, dan moet ik nog wel even bij het pennenba(n)kje.", zegt ze. Zo noemt ze de bank waarin ze een aantal pennen en een ring is kwijtgeraakt. "Snij 'm maar open", zeg ik. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zet de bank samen met de jongste op zijn kant en masseert er van alles uit. Ze weet precies bij welke leuning ze moet zijn. De jongste vangt het op. Het is een indrukwekkende oogst van 10 jaar: pecannoten, pinda's, bibliotheekbriefjes, een haarspeldje, pennen, waaronder een Parkerpen, en dus inderdaad een ring.
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten