Ilse, Waylon en Tonny

We kijken naar het Eurovisie songfestival. Het optreden van Ilse en Waylon hebben we eergisteravond gemist. We zagen nog net even dat ze door waren naar de finale. Gelukkig zijn we door. Vandaag bekeek ik het nog even op youtube. "Dat liedje van Ilse en Waylon (ik spreek het tot ergernis van onze jongste uit zoals het er staat) vind ik best leuk", zeg ik. "Gelukkig hoeven we ons de laatste twee jaar niet meer diep te schamen voor onze inzending." "Nou ja, Ilse de Lange kun je er natuurlijk eigenlijk niet bij hebben", zegt E. Hij vindt haar te overdreven. Daar zit natuurlijk wat in.

Ze doet me een beetje denken aan Tonny de Jong, ooit een Nederlandse topschaatster. Die leek wel een beetje op Ilse. Tonny de Jong was de eerste Nederlandse schaatster op de klapschaats. Maar eerlijk gezegd herinner ik me Tonny de Jong daar niet van. Ik herinner me Tonny de Jong omdat ze diep in de irritatiezone van mijn moeder zat. Mijn moeder vond Tonny de Jong overdreven en slap. Dat zou mij nooit zo zijn opgevallen, ware het niet dat mijn moeder een puike imitatie van Tonny in huis had. 

Vanavond kijken we naar de tweede serie. En dan zien we dat overdreven ook nog in gradaties komt. Ik ben nog steeds blij met de inzending van Ilse en Waylon.