Je hebt mensen die zich niet snel ergeren. Zo eentje ben ik er niet. Sterker nog: daar erger ik me dan ook weer aan. Zelf vind ik dat ik me meestal terecht erger. Zoals laatst bijvoorbeeld.
Ik rijd met de auto naar het werk. Het is het begin van een mooie zonnige werkdag. Ik heb er zin in. Ik zit lekker in de cruise control en prijs me gelukkig dat ik in een deel van het land woon waar je zo lekker naar je werk kunt rijden. Halverwege de route staat een werk-aan-de-weg-bordje. 50 kilometer mag ik er rijden. Ik neem dus gas terug, want het laatste wat ik wil is natuurlijk een hardwerkende wegwerker van de sokken rijden. Voortsukkelend met een gang van 50 kilometer zie ik na een paar kilometer het bekende witte bord met de dubbele strepen: einde alle verboden. Ik kan weer verder cruisen. Maar zo lekker als voor die borden zal het niet meer zijn, omdat ik me kapot zit te ergeren. Want heb ik ergens wegwerkzaamheden gezien? Ik dacht het niet.
Het is een voorbeeld, maar hoe vaak gebeurt dit? Zo vaak dat iedereen het zal herkennen. Het gebeurt om de haverklap. En het is zo dom! Het is namelijk smeken om overtredingen. Waarschuw dat je iets gaat doen en doe het dan niet, dan weet je dat uiteindelijk niemand meer naar je luistert. Het is basis-gedragskunde. Iedere opvoeder heeft dat in het snotje voor zijn kind goed en wel droog achter de oren is. Dus doe dat gewoon niet! Als je een bord plaatst met wegwerkzaamheden, werk dan ook aan de weg. En als je niet meer werkt, trek een zak over het bord. Zo moeilijk is dat toch niet? Boezemvriendin heeft een favoriete oneliner voor dit soort zaken: Is dat easy of is dat makkelijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten