Iedere communicatiespecialist weet dat er altijd sprake is van 'ruis' bij het communiceren. Die ruis zorgt ervoor dat we elkaar net niet goed begrijpen. Ruis is dat kleine beetje onduidelijkheid dat bijvoorbeeld kan ontstaan doordat mensen beleefd willen zijn, of omdat ze de waarheid liever in het midden houden. Nou, daar is hier geen sprake van. Niks, 0,0 ruis. Ik zal een voorbeeld geven.
Deze week bezocht ik een plaatselijke supermarkt voor een paar kleine boodschappen. Ik schuif aan bij de kassa. "Dat is dan negen euro en vijf cent", zegt de kassière tegen de vrouw voor mij in de rij. "Vief sint derbie?", vraagt de vrouw. De kassière aarzelt. Ze hoeft die vijf cent duidelijk niet, maar vanuit haar culturele achtergrond is het onbehoorlijk om dat zo rechtstreeks te zeggen. "Joa of nee?", vraagt de vrouw. Ze haalt amper adem tussen de woorden, zodat het bijna klinkt alsof het een woord is: joa-of-nee. Ik schiet in de lach, het meisje bloost - ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk onder deze directe confrontatie, maar ze komt er niet onderuit. Ze neemt de vijf centen van de vrouw aan en bedankt haar netjes. Tussen de lippen door mompelt de vrouw nog licht verontwaardigd "Joa, wel eevm zeggen". Hier is geen plek voor twijfel. Het is nait of geern.
En op zulke momenten weet ik het weer: wat is het toch een voorrecht om hier te wonen. Wat ben ik hier toch op mijn plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten