Waterdichte beveiliging

Beveiliging: het is een niet meer weg te denken fenomeen in onze samenleving. Je vindt bijna geen winkels meer zonder poortje. Nagenoeg alle producten worden zichtbaar of onzichtbaar beveiligd. En ook als je uitgaat, dan gaat dat vaak niet meer zonder beveiliging. Of je wordt persoonlijk gefouilleerd, of er staan dreigend twee kleerkasten naast de deur. 

Zwaar bewapend

Een aantal jaren geleden alweer gingen E. en ik met de kinderen naar Londen. Overal in de metro stonden zwaar bewapende mannen met kogelvrije vesten. Wij waren daar al eerder geweest, jaren daarvoor. Dat was in de tijd dat de IRA actief was. Ook toen waren er aanslagen. Toch was deze mate van beveiliging er volgens mij destijds niet. 

Onveilig

Het vreemde is dat beveiliging er niet voor zorgt dat je je ook echt veiliger voelt. Ik voel me bepaald niet veilig bij al dat machtsvertoon. Daardoor ben je je juist bewuster van de onveiligheid. Het is toch niet best als dat nodig is? Jammer genoeg denk ik dat het wel onomkeerbaar is. De beveiligingstechnieken zullen geavanceerder worden, maar ze zullen niet meer verdwijnen. 

Het alziende oog

Vandaag was ik hier in de christelijke kringloop. Daar hebben ze hun eigen -eeuwenoude- waterdichte versie van beveiliging: God is watching you! Ik ben niet gelovig en ik neem geen spullen mee zonder te betalen. 24/7 beveiliging. Dat lijkt waterdicht, maar ook wel een beetje eng. Stel je voor dat je gelooft dat je nooit ontsnapt aan het oog van God. Dodelijk voor je privacy. Blijkbaar is niet al het winkelende publiek in de kringloop godvrezend genoeg, want een waarschuwing blijft ook hier nodig. Toch niet helemaal waterdicht blijkbaar.

Een kreupele zebra

Ik ben een gelukkig mens. Volgens mijn oudste is dat het gevolg van een lichte hersenafwijking. Er worden volgens haar teveel stoffen van het een of ander in mijn hersenen aangemaakt. Ook is er hier in huis een theorie dat ik overal teveel geel in zie. Iets wat de rest van mijn familie lichtblauw vindt, bestempel ik tot mintgroen. Wat ik okergeel vind, vindt E. oranje. Ik zie alles dus te zonnig in. Afijn, het maakt niet uit. Het is een afwijking waar je heel goed mee kunt leven. Prima zelfs. Zo'n afwijking zou ik iedereen gunnen.

maar dan zonder sleuteltje

Atelierroute

Een van de dingen waar ik erg gelukkig van word is de kringloop. Ik ben dol op de ontdekkingstocht en het onverwachte van spullen die al een heel leven achter de rug hebben. Om de spullen tentoon te stellen, heb ik een aantal tentoonstellingsrekjes die samen een atelierroute door ons huis vormden. Uiteraard heb ik die rekjes ook bij de kringloop gekocht. En in hun eerste leven waren het gewoon cd-rekken. Tot vreugde van E.  concentreert de hele atelierroute zich op dit moment in de hal. 

Springende zebra

Mijn meest recente aankoop voor de atelierroute is een kreupele blikken zebra. Die kocht ik een paar weken geleden. Als ik opgetogen met de zebra de deur uitloop, komt er een oudere man naar me toe en zegt. "Die zebra kan springen". Hij zet 'm op een tafel en drukt erop. Er gebeurt niets. "Ik denk dat je een sleutel nodig hebt", zeg ik. Maar die is er niet bij natuurlijk. 

Aankoopbeleid

Er zit geen uitgekiend aankoopbeleid achter mijn aankopen: mijn oog moet erop vallen en het moet iets met me doen. Zo ben ik zeer gehecht aan mijn lelijke steigerende dikke paardje met veel te kleine oortjes. Of aan mijn drinkende Mexicaantje met een dikke buik. En nu dus een kreupel zebraatje zonder sleutel. "Ooit vind ik er nog wel eens een sleutel bij", zeg ik tegen E.

Waarde

Als het kan laat ik het prijsstickertje eronder zitten, zodat mijn nageslacht later kan genieten van de door mij verwachte waardevermeerdering. Over de waarde van mijn aankopen zijn de meningen hier in huis wel verdeeld. "Als ik doodga, wil ik niet dat jullie om mijn collectie vechten", zeg ik tegen mijn kinderen. Die denken dat het zo'n vaart niet zal lopen. Onze zoon heeft er zo zijn eigen kijk op. "Zeker om wie ze in de container mag gooien?" 

Get out of my way!

Get out of my way!

Vorige week - en eigenlijk de week ervoor ook al- werd ik gegrepen door de griep. Ik heb me er een week tegen verzet, me ervan overtuigd dat het een fikse verkoudheid was, maar uiteindelijk bleek er geen ontkomen aan. De koorts vloerde me. Het pakte stevig aan: dat betekende ruim een week niet achter de laptop. Ik moest er niet aan denken. Je bent bijna vergeten hoe het is - zo zonder social media, zonder voortdurend op internet rond te hangen. Het was rustig, heel rustig, maar ook wel bijzonder prikkelarm.

Niet blij

Ik ben geen blije zieke, ik ben prikkelbaar. Ik wil namelijk aan het werk. Vroeger wilde ik per se naar school. Iedere keer als ik ziek word, vertelt mijn moeder weer hoe ik altijd alles op alles zette om toch naar school te gaan. En hoe zij daar -stom genoeg- soms ook nog in meeging. Dat is nu wel afgelopen. Omdat mijn moeder weet hoe ik in elkaar zit, belt ze op strategische momenten. Op zondagavond bijvoorbeeld. Omdat ze weet dat ik - ziek of niet ziek- het dan toch maandag op het werk 'even wil gaan proberen'. Al hoestend sta ik haar te woord. "Als jij denkt dat je iemand een plezier doet door zo naar het werk te gaan...". Om me vervolgens te vertellen dat er mensen zijn die aan deze griep een longontsteking overhouden. "En dan ben je verder van huis..." Longontsteking moet je natuurlijk niet hebben. Dan ben je inderdaad verder van huis. 

Ziektewinst

Lang geleden dacht ik daar anders over. Ik weet er zelf niets meer van, maar ik heb het uit de overlevering. Lang geleden zat er een jongetje bij mij in de (kleuter)klas die longontsteking had. De hele klas maakte een tekening en die ging juf hoogstpersoonlijk brengen. Dat soort aandacht leek mij ook wel wat. Dat bleek toen mijn moeder me met ontbloot bovenlijf voor een open raam vond. Dat leek me de kortste weg naar een longontsteking en de bijbehorende ziektewinst. Door adequaat ingrijpen van mijn moeder is het niet zover gekomen. En ook deze keer heb ik maar gewoon naar mijn moeder geluisterd.