Weer een compleet mens

Ik heb de afgelopen dagen een traumatische ervaring gehad: ik was mijn biebpas kwijt. We gaan wekelijks naar de bieb. Mijn pas zit standaard in mijn biebtas. Dat werkt als een tierelier. Vorige week merkte ik ineens dat mijn pas niet in mijn tas zat.

De wereld ligt weer open...

En dan begint het zoeken:

• Welke jas had ik aan - Geen jas, 
• Had ik iets met broekzakken aan? - Daar zit het niet in. Ook niet in die, die ik niet aanhad.
• Toch misschien in een handtas gestopt?- In geen van de handtassen die nu in de roulatie zijn. 
• Per ongeluk in mijn werktas? - Ook niet.
• In een boek of een tijdschrift? - Dat doe ik nooit, maar toch maar even checken. 
• Waren we op de fiets of met de auto? -Auto, dus daar ook maar even kijken, onder de matten, in alle vakjes. Ik vind van alles, maar geen biebpas.
• Ik ruim lades op en richt ze weer opnieuw in, maar de pas blijft onvindbaar. 
• Maar even bij de bieb vragen dan. - Nee geen pas gevonden. "Als we iets vinden, dan sturen we het meestal op. Ik blokkeer het account maar even. Dat is dan altijd beter", aldus de bibliotheekman. "Dan kunt u thuis nog even verder zoeken."

Ondertussen houdt het zeurende gevoel aan: ik mis iets. Ik mis de onbeperkte onmiddellijke gratis toegang tot een wereld vol boeken. "Je mag wel op mijn pasje", zegt de jongste. En ook E. biedt me zijn pas aan. Maar dat is niet hetzelfde. Dat druist in tegen mijn hang naar zelfstandigheid. Ik wil mijn eigen kaart.

Gisteren valt er een envelop op de mat. "Er zit iets hards in", zegt de jongste. En het is inderdaad iets hards: het is mijn bibliotheekpas. Ik ben weer een compleet mens! Lang leve de mensen van de bibliotheek!