Even in andere sferen

Muziek heeft alles te maken met je thuis voelen.  Toen ons huis afbrandde, was ook onze muziekcollectie verloren: lp's, cd's en zelfs nog cassettes. Dat droeg zeker bij aan het ontheemde gevoel dat we toen toch al hadden. Gelukkig kun je tegenwoordig streamen. Dus is alles binnen handbereik. 

Van DC naar BA 

E. is de dj thuis. Hij heeft veel muziekkennis en weet precies wat iedereen leuk vindt. Naar de oudste stuurde hij deze week muziek van Dry Cleaning. Ze houdt van poëzie en de zangeres van Dry Cleaning draagt meer voor dan dat ze zingt- leuk voor haar om even te horen. Ze is er niet kapot van. Dat is ook niet zo verwonderlijk. Het is niet haar muzieksmaak en dat had E. al aan zien komen. "Laat eens horen", zeg ik. Ik vind het niet verkeerd. "Waar doet me dit aan denken?", zeg ik. "Aan wave muziek, de Blue Aeroplanes", zegt E. "Ja inderdaad. Dat vond ik lekkere muziek." E. zoekt het even op. "Nog steeds lekkere muziek", zeg ik. Ik associeer het direct met de tijd dat we nog in de stad (Groningen natuurlijk) woonden.

Tijdcapsule 

Zo brengt muziek je direct terug in de tijd, naar plekken waar je ooit was of bij mensen met wie je ooit was. Blondie en Denis brengen me terug naar de bus waarmee we als 5 V naar Londen gingen. The sound of silence van Simon and Garfunkel naar het huis van mijn schoonouders, die in februari kort na elkaar overleden en het album This one's for him- a tribute to Guy Clark brengt me direct in een weekendstemming. Het is magisch.

The Blue Aeroplanes - Jacket hangs; nog steeds te gek. 

Scherpe actie

Ik ben thuis aan het werk. Het is een prikkelarme omgeving vergeleken met mijn gebruikelijke werkomgeving. Het werken bestaat uit continu schermwerk. Soms praat je met anderen via het scherm om vervolgens weer verder te gaan met je taken - ook op het scherm. 

Bestaan die eigenlijk nog? 

Waar het vandaan komt, weet ik niet, maar ineens denk ik: pennywafels - bestaan die eigenlijk nog? Blijkbaar is de focus op het werk even geen 100%. Thuis hadden we bij wijze van traktatie pennywafels. Net zo lang tot die wafels echt geen traktatie meer waren. Maar nu wil ik er ineens wel eentje. Maar bestaan ze eigenlijk nog wel? 

Alledaags koekje 

Even snel googelen. En ja hoor: Helwa, alledaagse en trommelbiscuit, lees ik. Te koop bij de Jumbo. Zo zie je maar, wat eens een traktatie was, is nu een alledaags trommelbiscuitje. Ook blijkt dat de pennywafel zichzelf - zonder dat ik er erg in had- al verschillende keren opnieuw heeft uitgevonden. Boven de afbeelding van de pennywafel staan trefwoorden: 

• pennywafel yoghurt - die zijn er dus ook! 
• disco partymingo - een pennywafel in een kindvriendelijk wikkeltje
• pennywafel met - van alles: van proteïnes tot vanille 
• dieet  - de zogenaamde win-win-pennywafels.
• pennywafel kaas - nee

Oplichter

En ik leer nog meer. In 2016 was er in Alphen een pennywafel-oplichter actief. De man smeerde vooral bewoners van een verzorgingshuis pakken pennywafels voor 5 euro aan (zo'n pakje kost bij de Jumbo 0.69 eurocent, dus tel uit je winst). Hij vertelde de bewoners dat het geld voor een goed doel bestemd was. Het signalement van de man is ook vrijgegeven: ongeveer 1.80 m rond de dertig, kort haar met een blauw vest of colbert. 

Waar blijft zo'n oplichter als je 'm nodig hebt? Hij zou mij vandaag een pakje mogen aansmeren.  

Leuf-ie-dat-momentje

 

Leuf ie dat? Dat van dat half om half gehakt? Die vraag werd ooit aan boezemvriendin gesteld op een feestje. De man in kwestie geloofde niet dat de helft van half om half gehakt bestaat uit rundergehakt. Wij vonden het hilarisch. Het stond ver van ons af. We hadden ons die vraag nog nooit gesteld en het interesseerde ons absoluut niet. Misschien waren we wel goedgelovig.

Minder goedgelovig

Naarmate ik ouder word, krijg ik zelf namelijk ook steeds meer van die leuf-ie-dat-momentjes. Mijn eerste bewuste leuf-ie-dat-momentje was bij de invoering van de euro. Bij hoog en bij laag werd volgehouden dat de wisseling van de munt niet met een kostenstijging gepaard ging. Ik was toen inmiddels 41 jaar en ik leufde er geen bal van. En met mij vele anderen. Daar hadden we geen rekenmodellen voor nodig. We voelden het in onze portemonnee. Ik had daarna een hele serie leuf-ie-dat-momenten rondom de aardgaswinning. Alle verhalen die werden opgelepeld over dat de schade toch echt niet toe te schrijven viel aan de aardgaswinning...

Jumbo en Rutte

De laatste tijd buitelen de leuf-ie-dat-momentjes over elkaar heen. Soms is het een leuf-ie-dat/ik-aarger-mie-dood-momentje. Bij de Jumbo-reclame bijvoorbeeld. Jumbo zegt namelijk goedkoper te zijn dan Lidl en Aldi. Ik leuf hier geen bal van. Ik ben ervaringsdeskundige. Eerder kocht ik al mijn boodschappen bij de Jumbo - voorheen mijn favoriete Super de Boer. Nu doe ik dat bij de Lidl. En dat scheelt. Behoorlijk ook. Tot zover het leuf-ie-dat (nait)-deel. Het ik-aarger-mie-dood-deel heeft te maken met de manier waarop Jumbo zich meent te moeten onderscheiden. Door zich af te zetten tegen Lidl en Aldi. Dat vind ik toch een beetje sneu. Als de Jumbo een jongen was geweest, zou je zeggen 'Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig'. Hoe dan ook: daar wil je niet bij horen. Ik tenminste niet. 

En Rutte natuurlijk. Van wat hij zegt, leuf je natuurlijk sowieso geen bal. Maar laat ik daar maar verder geen woord aan vuil maken.