Een beetje zeer

 

Als je een boek leest met de titel Het licht dat we verloren, dan weet je al dat het lezen ervan zeer gaat doen. In ieder geval een beetje. Vanaf de eerste pagina word ik in het verhaal gezogen. Het schrijnt vanaf het begin. Want je weet dat het niet goed af gaat lopen. Het gaat over een hartverscheurende liefde. Een liefde die je nooit meer loslaat en voor altijd verandert, welke weg je ook kiest. 

Vuur

In het boek wordt liefde vergeleken met vuur. Het kan als een bosbrand zijn: allesverterend, veel adrenaline, maar ook doodvermoeiend - geen relatiemateriaal. Of als een haardvuur, kabbelend, stabiel en bestendig -wel relatiemateriaal, maar misschien ook een beetje saai. Het mooist is misschien wel een vreugdevuur, met dansende vlammen en af en toe een steekvlam - dat houdt je alert.

Het zwarte gat

Vlak voordat ik het boek uit heb, leg ik het nog even weg. Ik wil niet dat het over is. Ik wil het eigenlijk niet weten. Maar toch ook wel. Echt wel. En nu zit ik in het zwarte gat dat onvermijdelijk komt na het lezen van zo´n boek. Ik kan het natuurlijk altijd een keer herlezen, maar nooit meer voor de eerste keer. Zucht, diepe zucht...

Ik heb me er inmiddels overheen gelezen met Jongen verslindt heelal. En aan deze titel zie je direct dat het goed afloopt. 

Een analoog twitterbericht

De essentiële winkels en de bieb zijn open. E. en ik wagen het erop. We gaan vanmiddag even naar de bieb en we halen nog even wat essentiële dingen voor mijn moeder. Het is een bijzondere sfeer in het winkelcentrum. Een deel van de niet-essentiële winkels is echt dicht. Een ander deel is open en daar zit of staat het winkelpersoneel te wachten tot er mensen komen om pakjes af te halen. Alsof de winkel een kraam is. Al met al nog best levendig. Bij sommige niet-essentiële winkels staan rijen mensen te wachten. Voor die mensen zijn die winkels dus best essentieel. In de essentiële winkels is het druk. Erg druk. Het is een lange oefening in geduld. 

Een briefje

We zijn alweer onderweg naar huis en dan pas valt het ons op. Er zit een briefje onder de ruitenwisser. "Wacht even", zegt E. "Straks waait het weg." Dat zou jammer zijn: wij zijn dol op correspondentie. E. stapt uit en haalt het briefje onder de ruitenwissers vandaan. NOG DICHTER OP PARKEREN TERING DEBIEL! staat er op het briefje. We schieten in de lach - bizar gewoon. "Stond ik er zo dicht bovenop dan?" zegt ik tegen E. "We zijn allebei zonder moeite uitgestapt, dan zou instappen toch ook moet lukken." 

Het daderprofiel 

Ik probeer me een voorstelling te maken van de persoon die dit persoonlijke berichtje voor ons heeft achtergelaten. Hij was dus minder lenig dan wij, of veel dikker. Of misschien was het toch ook wel een zij, want ze had een notitieboekje en een pen bij zich. Haar huid was dun - haar lontje kort. Hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door de lange wachtrijen voor het afhalen bij niet-essentiële winkels. Ze was niet alleen, het berichtje was ook een demonstratie dat ze zich niet in een hoekje laat duwen. En taal - dat is niet echt haar ding, want ik zou teringdebiel toch echt aan elkaar schrijven. En in plaats van dichter op zou ik hebben gekozen voor dichterbij. Ze is zeker geen binnenvetter. Gezien haar taalgebruik is ze is iemand die haar riool gemakkelijk over laat stromen. Hoogstwaarschijnlijk doet ze dat dagelijks op twitter of facebook. Maar vandaag niet, vandaag koos ze voor een analoog twitterberichtje onder onze ruitenwissers.

Zin in een dropje

"Ik zou wel zin in een dropje hebben", zegt E. "Ik ook, ik heb iedere dag wel zin in een dropje", zeg ik. "Daarom hebben we geen dropjes in huis." Als wij zin hebben in een dropje, vooral ik, dan blijft het namelijk niet bij een dropje. Dan gaan alle dropjes eraan.  

Als het maar drop is

Op dit moment heb ik een absolute voorkeur voor Siciliaanse dropstaafjes. Meestal eet ik het zakje in een keer leeg. De laatste dropstaafjes zijn dan niet echt lekker meer. Maar ik ben een echte doorzetter, dus ik stop niet voor het zakje leeg is. E. is meer van de muntdrop. Er was een tijd dat ik dacht dat ik niet zo dol op muntdrop was. Dus dan nam ik het mee voor E. Maar bij gebrek aan ander drop, blijk ik muntdrop ook best te kunnen verdragen. En hoe je het ook wendt of keert: ook muntdrop is drop. Dus lekker. Maar Siciliaanse dropstaafjes en muntdrop zijn nog niet zo lekker als De beste drop ooit van Klepper en Klepper.

De ultieme verleiding

Die verleiding komt iedere vrijdagavond voorbij. Dan hebben we namelijk ons wekelijkse bieb-kaas-momentje. En de beste drop ooit is verkrijgbaar bij onze kaasboer. Bijna iedere vrijdag weerstaan we de verleiding. Een niet geringe prestatie, want de beste drop ooit is heel erg lekker. Als we dan al eens een keer door de knieën gaan en een zakje scoren, dan is dat zakje ook op vrijdagavond gezien. En daarna zitten we dan met een licht verhoogde bloeddruk, enigszins gezwollen ledematen en een onregelmatige hartslag op de bank. Mij hoor je er niet over: het is het waard.