"Is die oude bak van jou?" vraagt iemand op het werk me. Het is alweer een tijdje geleden. "Ja, die is van mij", beaam ik. Onze Ford C-max voelt voor mij nog niet aan als een oude bak. Ik vind het een prima auto. Een verlengstuk van mijn lichaam. Maar eerlijk is eerlijk: er staan al heel veel kilometers op de teller en ook de jaren gaan tellen. Voor de laatste APK-keuring hebben E. en ik het erover: misschien toch maar inruilen voor er teveel kosten aan komen. Hij komt begin dit jaar met vlag en wimpel door de APK-keuring. "Dan kunnen we nog wel een jaar doorrijden", zeg ik tegen E. "Ik heb wel gezegd dat ze maar even moeten uitkijken naar een andere", zegt hij. Zo doen we dat. We vragen de garagehouder om voor ons naar een auto uit te kijken. En twee weken geleden belt de garagehouder. Hij heeft een kandidaat. Een hybride Kia Niro. E. en ik gaan erheen en maken een proefritje. "Ik kan er wel aan wennen", zegt E. Ik kan er ook wel aan wennen en daarmee is de koop gesloten.
Afscheid
Vrijdagmorgen rijd ik mijn laatste rondje met onze Ford C-max. Ik ben toch een beetje vreemd te moede. Ik voel me een beetje gemankeerd. Dat krijg je als je auto een verlengstuk van je lichaam is. Als we de auto bij de garage parkeren, zegt E.: "Wil je nog ceremonieel afscheid nemen?" Maar nee, dat hoeft niet.
Een kwestie van tijd
Inmiddels rijden we nu al een paar dagen rond in onze nieuwe Kia Niro. Het is een automaat, dus dat is even wennen, maar ik moet toegeven: het is een stap vooruit. Het is nog geen verlengstuk van mijn lichaam, maar dat is een kwestie van tijd.
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
De soundtrack bij de blog is:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten