In de kalme modus

Zes minuten luisteren naar vogelgeluiden kan je stressniveau drastisch verminderen. Er zijn breinfoto's gemaakt om dit wetenschappelijk te bewijzen. Deze week lig ik op de bank naar vogelmuziek te luisteren op spotify. Ik luister naar Spring Birds in the forest, Sunny field with birds en Morning Bird symphony. Ik zet de timer voor de zekerheid op zeven minuten. Als zes minuten al werken, dan helpen zeven minuten zeker.

Oplontjen

Ik kan wel even een stressreducerende interventie gebruiken. Ik kan mezelf namelijk behoorlijk 'oplontjen'. Oplontjen is een door mijn zoon bedacht Gronings woord voor explosief ergeren. Daar hebben we echt een apart woord voor nodig, omdat het bij hem -net als bij mij- regelmatig voorkomt.  

Heerlijke vogelgeluiden

De vogelgeluiden zijn heerlijk. Ik heb nog een kleine kink in de kabel als spotify na twee nummers vogelgeluiden Deep space lullaby er tussendoor gooit. Dat klinkt meer als walvisgeluiden die in psychedelische muziek zijn gemixt. Daar moet ik natuurlijk op ingrijpen. Vogelgeluiden zijn vogelgeluiden. De kleine ingreep haalt me wel even uit mijn kalme modus, maar ik herpak me al snel weer.

Stressreducerende snuif 

Na zeven minuten gaat de timer af. "En heeft het gewerkt?", vraagt E. "Nog niet genoeg", zeg ik. "Laat me ook nog maar even aan je oksel ruiken." De lucht van je partner werkt namelijk ook stressreducerend. Dat leerde ik al een tijd geleden. Ook wetenschappelijk bewezen.

Ik ben dol op de wetenschap. Geef me er meer van.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is van de geweldige Frazey Ford: 

Een gevoelige snaar

E. en ik luisteren op dit moment graag naar Kurt Vile. Er is na al die jaren samen een behoorlijke overlap ontstaan in onze muzieksmaak. Maar er is ook een behoorlijk niet-overlappend deel. E. bestempelt een deel van de nummers die ik op playlists verzamel als 'gejeuzel'. Ik noem een deel van de muziek waar E. naar luistert kutmuziek*. Spotify is echter lyrisch over zijn muzieksmaak. In hun jaarlijkse evaluatie noemen ze hem een muzikale avonturier. Maar ik zit daar niet op te wachten. Ik heb graag dat hij die muzikale avonturen beleeft in zijn studio aan huis. En dat doet hij dan ook. 

Een van de nummers die ik onlangs heb toegevoegd op mijn Relax & chill playlist is Beneath the Rose van Micah P. Hinson. Dat is er eentje waar ik wel warm voor loop, maar E. niet.  

In het stukje over zichzelf schrijft Micah P. Hinson op spotify het volgende:

Micah P. Hinson writes songs.

Micah P. Hinson plays instruments.

Micah P. Hinson has no interest in entertaining.

Jannie H. Strijk vindt dit te gek. 

*Sorry moeke.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is natuurlijk:

Niet verder vertellen

Ik heb een identiteitscrisis. Ik zag mezelf altijd als een sportieve rijder. Pittig, met het gas er graag op. Maar de feiten weerspreken dat. Dat weet ik omdat we nu een luxe wagen hebben. Hij rijdt hybride en geeft je allerlei informatie over je rijgedrag en verbruik. Het is vanmiddag rustig op de weg. Dat geeft me de gelegenheid om wat dashboardjes door te nemen. 

Drie smaken

Een ervan geeft aan welke rijstijl je hebt. Er zijn drie smaken: economisch, normaal en sportief. Economisch scoort 91%. Dat is natuurlijk gunstig en dat merken we ook aan het benzineverbruik. Bovendien rijden we voornamelijk in gebieden waar je niet harder dan 60 kilometer mag rijden. Met de cruise control erop zit je dan al snel in de ecostand. Normaal scoort 9%. Dat is helemaal niks. Wie streeft er nou naar normaal? Ik in ieder geval niet. En tot mijn schrik scoort sportief 0%. Dus ik moet mijn zelfbeeld bijstellen. Ik ben een economische rijder en dat is misschien wel kostenefficiënter, maar het is natuurlijk lang niet zo sexy als een sportieve rijder. 

Misschien moet ik het maar niet verder vertellen.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is (alweer van):