Grootzus

Mijn jongste zus is zes jaar jonger dan ik. Vorige maand was ze jarig. 

Nu we volwassen zijn is zes jaar niet zo´n groot verschil. Maar als kind was het een wereld van verschil. Toen zij op de basisschool kwam, ging ik naar de middelbare school. 

Gedaan met de rust

Mijn andere zus verschilt twee jaar met mij. Vorig jaar kreeg ik op mijn verjaardag het door mijn kinderen gepersonaliseerde boek Mijn eerste achttien jaar cadeau. Bij haar geboortejaar stond: En toen was het gedaan met de rust. En zo was het ook. Ik was een rustig en eigenzinnig kind, dat graag las en knutselde. Zij was zeer ondernemend en hield van badminton en actie in het algemeen. Alhoewel het inderdaad gedaan was met de rust, bleek het een goede combinatie.  

Toen werd mijn jongste zus geboren. Mijn moeder beviel thuis. Ik herinner me dat nog. Dat is vooral te danken aan mijn middelste zus. Toen zij namelijk merkte dat er iets aan de hand was en wilde erbij zijn.  

Schattig

Er is een foto waarop mijn middelste zus en ik naast de kinderwagen van mijn jongste zusje staan. Ze is dan al zover dat ze rechtop in de kinderwagen zit. Heel schattig. Alhoewel de foto zwart-wit is, weet ik nog dat het teddyjasje dat ze droeg roze was. En zo weet ik nog veel meer.

Toen ik puberde (ik was overigens een heel gemakkelijke puber), speelde mijn zusje nog met poppen. Ze speelde dan vaak met een vriendinnetje. Ze speelden dan grootzus en kleinzus. Het was altijd even knokken wie grootzus was, want dat wil iedereen zijn natuurlijk. 

Zelf weet ze daar niets meer van, maar ik hou de herinnering levend. Als ze ons voor haar verjaardag uitnodigt in de familie-app, reageer ik met: Grootzus is erbij. Mijn andere zus gaat er overheen met: Middelzus ook. Mijn moeder kan niet achterblijven en reageert met: Oermoetje ook. 

Blij dat ik grootzus ben.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Napruttelen

E. valt over de opmerking in mijn vorige blog dat ik niet bij de culturele elite wil horen. "Daar hoor je natuurlijk wel bij", zegt hij. Ik ben het niet met hem eens. "Je bent hoogopgeleid en je hebt een bovengemiddelde belangstelling voor kunst en cultuur", zegt hij. Daar valt geen speld tussen te krijgen. Behoor je dan automatisch tot de culturele elite? Dat lijkt mij niet. Dan liep ik wel achter de ballen van de NRC aan.

Toeval

"Ik ben toevallig hoogopgeleid", zeg ik. "Ja, zo lust ik er nog wel een", zegt E. Ik koos voor mijn studie, omdat dat op mijn lijf geschreven was. Ik heb zolang ik me herinner belangstelling voor taal gehad. Ik studeerde niet om te studeren. Ik had namelijk ook wel bakker willen worden. Of creatief therapeut. En er was een tijd dat trucker zijn me heel aantrekkelijk leek. 

Het zet me wel aan het denken. Ik ben er denk ik uit. Het is niet het culturele deel in de culturele elite dat me tegen de borst stuit. Het is het elitaire deel. Je onderscheiden, je kop boven het maaiveld uitsteken? Zeker doen. Elitair zijn is anders. Dat is je verheven voelen, uitverkoren zijn. En daar komt geen goeds van.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Vijf ballen

"Ik durf het bijna niet te zeggen." E. leest de NRC. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Het onvoorstelbare gebeurt al. Maar dit had ik zeker niet verwacht. "Die Zweiflers krijgen vier ballen van de NRC." De NRC recenseert film en tv aan de hand van een ballensysteem. Vijf ballen is het maximum.

In de  greep

E. en ik kijken naar Die Zweiflers (nadat ik B&B vol liefde heb gekeken natuurlijk) en ik vind het geweldig. De serie gaat over een Joodse familie in hedendaags Duitsland. De onderlinge relaties, de manipulatie, de strijd rond de identiteit, de diepe sporen die de Tweede Wereldoorlog heeft getrokken, het onbegrip, de generatiekloof allemaal vervat in een tragisch-komische mix. Jammer genoeg zijn er maar 6 afleveringen. Als het iedere dag op TV zou zijn, zou ik iedere dag kijken. Ik ben in de greep van Die Zweiflers. Het krijgt van mij vijf ballen.

Van slag

Ik ben het dus eigenlijk met de recensent van de NRC eens. En daar zit het probleem. Dat gebeurt namelijk nooit. Als de NRC komt met een waardering van een of geen bal, dan weet ik bijna zeker dat het een 'must see' is. De recensies in de NRC vind ik vaak elitair, bestemd voor de culturele elite. En daar wil ik niet bij horen. Dus geen ballen bij de NRC is voor mij een dikke vette aanbeveling. Dat is mijn kompas. Dus nu is mijn kompas van slag. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: