Napruttelen

E. valt over de opmerking in mijn vorige blog dat ik niet bij de culturele elite wil horen. "Daar hoor je natuurlijk wel bij", zegt hij. Ik ben het niet met hem eens. "Je bent hoogopgeleid en je hebt een bovengemiddelde belangstelling voor kunst en cultuur", zegt hij. Daar valt geen speld tussen te krijgen. Behoor je dan automatisch tot de culturele elite? Dat lijkt mij niet. Dan liep ik wel achter de ballen van de NRC aan.

Toeval

"Ik ben toevallig hoogopgeleid", zeg ik. "Ja, zo lust ik er nog wel een", zegt E. Ik koos voor mijn studie, omdat dat op mijn lijf geschreven was. Ik heb zolang ik me herinner belangstelling voor taal gehad. Ik studeerde niet om te studeren. Ik had namelijk ook wel bakker willen worden. Of creatief therapeut. En er was een tijd dat trucker zijn me heel aantrekkelijk leek. 

Het zet me wel aan het denken. Ik ben er denk ik uit. Het is niet het culturele deel in de culturele elite dat me tegen de borst stuit. Het is het elitaire deel. Je onderscheiden, je kop boven het maaiveld uitsteken? Zeker doen. Elitair zijn is anders. Dat is je verheven voelen, uitverkoren zijn. En daar komt geen goeds van.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: