Vorige week stapte ik voor het eerst met mijn nieuwe badpak het zwembad in. Doorgaans koop ik een zwart badpak. Vaak met een wit randje, een grijs baantje of -toen ik echt in een wilde bui was- met oranje en wit. Voor het eerst in mijn volwassen leven brak ik met de traditie van het zwarte badpak. Deze keer koos ik, aangemoedigd door de verkoopster, voor een donkerblauw badpak met een roze splash-achtig flubbertje.
Ons aquajogclubje is uitgedund tot 6 vrouwen. Dat waren er ooit veel meer. Maar het tijdstip is niet echt in trek. Veel vrouwen vinden 20 voor 9 te laat op de avond. Meestal voeg ik me als laatste bij de groep. Ik kom, sjok en vertrek weer. Soms wissel ik nog wat woorden met de andere vrouwen, maar daar ben ik niet direct op uit. Ik sport. Het valt de andere dames direct op dat ik een nieuwe badpak heb. Vooral M., want die heeft namelijk precies hetzelfde badpak aan. Even voel ik me zo'n Bonprix fashiontweeling met M. "Ik had 'm eerder", zegt zij. En dat is waar, maar ik let niet echt op de badpakken van de andere dames. "Nou de rest nog", zeg ik tegen M. "Dan nemen we allemaal een wasknijper mee en dan kunnen we een synchroonzwemclubje beginnen." Maar er zit nog niet veel schot in de zaak: nog steeds alleen M. en ik in een smaakvol blauw badpak met een roze splash-achtig flubbertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten