Onze oudste doet een jaartje bestuur. Besturen doe je niet zomaar, dus ze leert veel bij. En over het algemeen deelt ze het geleerde graag met ons. Ze brengt het te pas en te onpas in de praktijk. Deze week zit ik rond de tafel met haar en met mijn zus. Ook E. schuift aan. We hebben het over multitasken. Ik vertel dat ik graag meer dingen tegelijk doe."Als ik het doe vind je dat maar niks", zegt E. E. multitaskte al voordat het woord überhaupt was uitgevonden. Hij tekende, luisterde daarbij muziek en keek naar zijn zijn zwart-wit-tv, model postzegel. Dat apparaat stond altijd aan zonder geluid. Als een soort permanent behang. Ik vond dat vreselijk: of je het nou wilt of niet, je oog wordt er toch naar getrokken. "Dat was ook niks", zeg ik. "Nee mam", zegt de oudste. "Ik okee, jij okee. Papa doet het misschien anders, maar dat is ook goed." Ze zegt het op een sussende besliste toon. Het is wijsheid die ze heeft opgedaan tijdens een cursus management.
Met het gedeelte Ik okee heb ik niet zoveel moeite. Dat klinkt misschien een beetje zelfgenoegzaam, maar wees eerlijk: het zou nog veel zelfgenoegzamer zijn als ik net zou doen alsof ik daar nog over twijfelde. Dus dat is niet het probleem. Het probleem zit in het deel Jij okee. Als ik de dingen op mijn manier mag doen, verdraag ik dan ook dat een ander het op zijn manier doet? Bij E. doe ik dat natuurlijk al jaren. Maar hij is dan ook okee, ook al word ik er wel eens gek van.
Maar verder vind ik de combinatie Ik okee, jij okee, een hele moeilijke. Het is een beetje een populaire versie van het bijbelse Heb uw naaste lief zoals uzelf. En dat is meer dan een managementwijsheid, dat is een opgave voor het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten