Vanmorgen kijk ik met mijn moeder in haar behoorlijk chaotische foto-archief. Bij mij zag het er vroeger ongeveer net zo uit. Tot ik de geest kreeg en de foto's -geïnspireerd door mijn zus, die de koningin van het archiveren is- in nette bakjes ordende. Zo zijn ze tweeënhalf jaar geleden keurig geordend in vlammen opgegaan toen ons huis afbrandde.
Bij mijn moeder mag het dan een beetje chaotisch zijn, het is er wel allemaal nog. Ze haalt een doos tevoorschijn met foto's, maar ook met andere memorabilia. Een vouwdoosje van een auto, door E. gemaakt toen onze zoon 6 jaar werd. In het autootje werd de traktatie verstopt. Haar eigen zwemdiploma, een bedankbriefje van haar oma naar aanleiding van het erelidmaatschap van de vrouwenclub en nog veel meer.
 |
| Foto:Patries71 - Flickr |
Ook komt er een trouwfoto van haar oom en tante voorbij. Van haar eigen ouders heeft ze geen officiële trouwfoto. "Nee", zegt mijn moeder. "Ze hebben geen foto laten maken destijds. Mijn moeder had ook geen bruidsboeket." Ik ben verbaasd, want mijn oma had niet alleen groene vingers, ze was ook nog eens coupeuse. Dus ze zag er vast goed uit. "Voor het geld dat ze uitspaarden van de fotograaf en het bruidsboeket, konden ze namelijk ook een schaap kopen", legt mijn moeder uit. "En dat hadden ze liever." Het mag duidelijk zijn: het schaap kwam er.
Voor toen was het vast een prima beslissing, maar voor nu is het toch wel jammer. Een schaap heeft tenslotte geen eeuwigheidswaarde en een foto wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten