Een groen hokje

Mijn schoonouders hadden hun hele getrouwde leven dezelfde eettafel en stoelen in de keuken staan. Ze werden 90 en 92 jaar oud en trouwden als twintigers. De meubels waren erop gemaakt om een lang leven lang mee te gaan. In de consumptiemaatschappij waarin we nu leven is dat heel anders. Spullen worden gemaakt om maar een beperkte tijd mee te gaan, zodat we blijven consumeren. 

Consumptiemaatschappij

Gistermorgen appt de oudste me al vroeg. Haar telefoon hapert en het blijkt de accu te zijn. Het vervangen van de accu kost bijna net zoveel als de aanschaf van een nieuwe telefoon. Dat zou je nog kunnen overwegen. Maar het zou geen goede koop zijn. "Ik heb online gelezen dat de software ook niet meer wordt geüpdatet. Ze gaan er niet vanuit dat een telefoon het zolang volhoudt", appt ze. Haar telefoon is zes jaar oud. "Treurig, maar dat is de consumptiemaatschappij", app ik terug. Het is een van mijn stokpaardjes. Mijn kinderen weten dat.

Andere tijden

Natuurlijk doe ik er zelf ook aan mee. Maar ik weet nog hoe het anders was: dat je niet kocht om te kopen of te hebben, maar omdat je het nodig had. Ik vind het nog altijd lastig om iets weg te gooien. Kleding repareer ik en ik probeer zoveel mogelijk te hergebruiken. De oudste is inmiddels een jonge dertiger en zij herinnert zich duidelijk ook nog een andere tijd. Met een knipoog naar mijn betogen over de consumptiemaatschappij appt ze: "Toen ik jong was gingen we nog gewoon in een groen hokje staan en deelden we die telefoon."

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

De lijst

Het is een slagveld. De hele generatie voor ons sneuvelt. Dat is op zich niet raar voor een zestigplusser. Maar het is wel een vreemde gewaarwording. Ik sta er niet iedere dag bij stil. Natuurlijk, mijn vader is overleden, ooms en tantes zijn er niet meer. Er zijn zelfs al een neef en een nicht overleden. Maar veel van mijn eigen leeftijdsgenoten zijn er nog. Dus het valt minder op. Voor mijn moeder is dat anders. Zij is een van de last ones standing van haar generatie. Dus voor haar is het iets waar ze iedere dag mee geconfronteerd wordt. Zij is een van de weinigen die het verhaal van haar generatie nog kan vertellen.

Retour

Afgelopen weekend krijg ik van de jongste een zakje met naaispullen van haar overleden oma retour. Ze heeft de naaikist meegenomen naar haar nieuwe huis. Maar daar zat ook van alles in waar zij volgens haar 'niks mee kan'. Dus krijg ik het. Zoals destijds gebruikelijk was, werd alles bewaard. Knopen werden van versleten kleding geknipt en zelfs een enkele oorbel werd bewaard. Je weet tenslotte maar nooit of het nog eens van pas komt.

De lijst

Ik krijg het mee in een plastic zipzakje. Tussen de naaibenodigdheden zit ook een papieren zakje met ander spul. Het is een zakje van de kinderpostzegels met de tekst Frankeer uw goede wensen. In het zakje zitten de miniknijpertjes waarmee mijn schoonmoeder haar kerstkaarten altijd ophing en een minikerstballetje om opnieuw te gebruiken in een kerststukje. Achterop het zakje heeft ze allemaal namen geschreven. De lijst voor de kerstkaarten. Het zakje is helemaal vol geschreven. Het is al een oude lijst, want zelfs haar moeder staat nog op de lijst. En die overleed eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Wij staan er op en ook E's broers. Ik ken veel namen, ze ogen vertrouwd. Ik ken ze persoonlijk of van de verhalen. Maar ze leven bijna allemaal niet meer. In deze lijst horen wij bij de last ones standing. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: