Een groen hokje

Mijn schoonouders hadden hun hele getrouwde leven dezelfde eettafel en stoelen in de keuken staan. Ze werden 90 en 92 jaar oud en trouwden als twintigers. De meubels waren erop gemaakt om een lang leven lang mee te gaan. In de consumptiemaatschappij waarin we nu leven is dat heel anders. Spullen worden gemaakt om maar een beperkte tijd mee te gaan, zodat we blijven consumeren. 

Consumptiemaatschappij

Gistermorgen appt de oudste me al vroeg. Haar telefoon hapert en het blijkt de accu te zijn. Het vervangen van de accu kost bijna net zoveel als de aanschaf van een nieuwe telefoon. Dat zou je nog kunnen overwegen. Maar het zou geen goede koop zijn. "Ik heb online gelezen dat de software ook niet meer wordt geüpdatet. Ze gaan er niet vanuit dat een telefoon het zolang volhoudt", appt ze. Haar telefoon is zes jaar oud. "Treurig, maar dat is de consumptiemaatschappij", app ik terug. Het is een van mijn stokpaardjes. Mijn kinderen weten dat.

Andere tijden

Natuurlijk doe ik er zelf ook aan mee. Maar ik weet nog hoe het anders was: dat je niet kocht om te kopen of te hebben, maar omdat je het nodig had. Ik vind het nog altijd lastig om iets weg te gooien. Kleding repareer ik en ik probeer zoveel mogelijk te hergebruiken. De oudste is inmiddels een jonge dertiger en zij herinnert zich duidelijk ook nog een andere tijd. Met een knipoog naar mijn betogen over de consumptiemaatschappij appt ze: "Toen ik jong was gingen we nog gewoon in een groen hokje staan en deelden we die telefoon."

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: