In de media voert de crisis rondom Ajax de boventoon.
Het bestuur van Ajax stapt op, gooit de handdoek in de ring. Zij voelen zich
door Cruyff en de zijnen geïntimideerd. De oudste kijkt mee naar Editie Nl.
Dat kan nog net even voor het eten. Voor haar heeft Cruyff geen mythische vorm
aangenomen, zij ziet gewoon een oudere man. "Waar bemoeit die man zich
mee? Alleen omdat hij veertig jaar geleden een leuk balletje kon
trappen?", zegt ze geïrriteerd. Ze ziet alleen de arrogantie, zonder de
achtergrond van het talent en de visie. E. legt uit dat Cruyff toch wel meer
kon dan alleen een balletje trappen. "Hij heeft er verstand van."
Johan oogt ondertussen onschuldig: hij snapt niet waarom het bestuur is
opgestapt. Voor hem is het eenvoudig: als je een plan hebt, dan zeg je of 'ja
zo doen we het', of niet. Niet een beetje eraf of een beetje erbij. Het is
Johans way of no way. En dat snap ik van Johan dan ook wel weer.
Mijn favoriete Nederlandse hoogleraar René ten Bos,
filosoof en organisatiekundige, komt ook nog voorbij. Hij geeft zijn
ongeëvenaarde kijk op de zaak. De crisis bij Ajax heeft alles van een
koningsdrama, zo betoogt hij. Cruyff is een ikoon. Volgens Ten Bos geldt het
volgende adagium: des te sterker het ikoon, des te zwakker zijn volgers. Ten
Bos is benieuwd naar het vervolg: gaat Cruyff het heft in handen nemen en Ajax
'redden', of is het een kwestie van zeemeeuwenconsultancy? "Kent u
dat?", vraagt Ten Bos. Ik verheug me al terwijl hij de vraag stelt op het
antwoord: "U weet wat zeemeeuwen doen hè? Die komen binnen, schreeuwen
heel hard, schijten de heleboel onder en vliegen dan weer weg." We zullen
het zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten