Het zit niet mee. Gisteren reden onze zoon en ik naar het winkelcentrum om zijn outfit enigszins op peil te brengen. Ineens worden we opgeschrikt door een geratel: metaal op metaal. Het klinkt niet best. Als we thuis zijn, kijk ik of het gereedschap misschien door de kofferbak is gegleden. Dat is niet het geval. E. rijdt ook nog een rondje voor een second opinion. Ons oordeel is eensluidend: hier moet een professional naar kijken.
Vanmorgen rijd ik naar de garage. De specialist ziet net als E. en onze zoon aan de buitenkant niets. "Rij maar eens een stukje", zeg ik "dan merk je het snel genoeg." En ook de specialist oordeelt dat het niet best is. Hij hoopt dat we de auto vanavond weer op kunnen halen. Ik krijg zolang een Fiat Cinquecento te leen.
Met het raam open snor ik in de Cinquecento rond. Het is echt toerweer, dus ik besluit een Veenkoloniaal rondje te maken. Een beetje doelloos toeren is niet echt mijn stijl, dus een snelle shopronde in een nabijgelegen plaatsje lijkt me aangewezen. Ik doe er de Wibra even aan. Het is rustig - in de hele winkelstraat. Een bedrijf doekt op, een ander vestigt zich pas in september weer elders en nog meer verdachte opruimingen. Al met al heeft de recessie hier keihard toegeslagen, maar de Wibra is dus nog open.
In de Wibra doe ik verschillende kleine aankopen. Bij het afrekenen staan een moeder met haar twee kleine kinderen achter me. Het jongetje krijgt een waterpistool. De kassière praat tegen de jongen terwijl ze mijn spullen in een tasje pakt. "Is die voor jou?", vraagt ze. Het jongetje knikt. "Dat is leuk! Ga jij pappa daar mee natspuiten als hij vanavond thuiskomt?" Het jongetje zegt niet zoveel. "Of durf jij dat niet?" Hij zegt nog steeds niet. "Dat durf jij toch wel?", dringt ze aan. Dan grijpt de moeder in. "Nee, pappa woont niet meer bij ons. Dus hij komt vanavond niet thuis en daarom kan hij pappa niet natspuiten hè?", zegt ze tegen het jongetje. Pijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten