vrijdag 16 november 2012

Lang leve het moederinstinct

Was het er al die tijd al zonder dat ik er erg in had? Lag het ergens in een hoekje te sluimeren om wakker te worden bij de geboorte van de eerste? Of was het er gewoon ineens? Ik heb het over het moederinstinct. Het maakt dat ik nog steeds 's nachts wakker word als een van de kinderen thuis komt. Het maakt dat iedereen die het niet goed voor heeft met onze kinderen van mij het boze oog krijgt. Dan wordt het moederbeest in mij wakker. Het maakt ook dat ik het weet als er iets aan de hand is. "Vertel het maar", zeg ik dan altijd "ik weet dat er iets is." En dat is dan ook eigenlijk altijd zo.

Zo had de jongste deze week last van haar oren. Dat is een zwakke plek van haar en nog nooit was ik daardoor echt gealarmeerd. Dat is nou echt zoiets waarvan ik dan altijd zeg: "Dat gaat vanzelf weer over." Maar op de een of andere manier maakte ik nu direct een afspraak bij de dokter. Met het rechteroor bleek niets aan de hand. Bij het linkeroor valt de dokter even stil. "Ik haal even een smaller tuitje", zegt ze. Dan haalt ze het tuitje eruit, ze denkt even en kijkt nog eens. "Dit heb ik eigenlijk nog nooit eerder gezien", zegt ze. Het is geen oorontsteking, maar ze ziet iets op het trommelvlies van de jongste. "Ik ga de KNO-arts raadplegen". Zo gezegd, zo gedaan. Het lijkt op een hematoom op het trommelvlies. Dat gebeurt normaal gesproken alleen als je een ongeluk of een enorme klap op je oor hebt gehad. Hoe dan ook, het verklaart haar oorpijn en we moeten even bij de KNO-arts langs. De pijn moet maar met paracetamol bestreden worden.

In de auto terug naar huis zijn we allebei een beetje bedremmeld en we zitten even stilletjes naast elkaar. "Nou mam", zegt ze na een tijdje. "Met jouw moederinstinct is helemaal niks mis. Eerst werd je wakker toen ons huis in brand stond en nu zijn we er op tijd bij met mijn oor." Lang leve het moederinstinct.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten