Je wordt op de meest onverwachte momenten met de dingen die je kwijt bent geconfronteerd. Zo had iemand laatst het versje dat haar opa in haar poëziealbum had geschreven op facebook geplaatst. Dat is dan zo'n moment dat ik denk: oh ja, die is er dus ook niet meer. En dan direct daarna: wat schreven mijn opa's en oma's eigenlijk in mijn poëziealbum? Weet ik dat nog?
Van mijn opa weet ik het nog uit mijn hoofd en dat zal ik ook nooit vergeten. Dat komt omdat die tekst diep in mijn genen zit ingebakken en naadloos aansluit bij de opvoeding die ik heb genoten. Het versje luidde:
Vraag niet wat een ander zegt
van je doen en laten.
Handel eerlijk en oprecht
en laat de rest maar praten.
Het versje van oma kan ik niet meer helemaal reproduceren. Het was geschreven met het besef dat ik dat vers ooit nog eens zou lezen als zij er niet meer zou zijn. Ik heb gezocht op het internet, maar de versie die oma schreef heb ik niet gevonden. Zoiets was het, maar ik denk dat er nog een aantal zinnen missen:
k Wil graag voldoen aan je verzoek
om hier in je versjesboek
een vers voor jou te schrijven
Al was het enkel hierom maar
dat jij dan na zoveel jaar
nog eens aan mij zult denken
Zou dat niet aardig zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten