Bijna 20 jaar geleden werd onze zoon geboren. Dat leerde me het een en ander over mezelf. Hij werd namelijk direct na zijn geboorte erg ziek. Het is goed afgelopen, maar het was kantje boord. Hij belandde op de intensive care. Zelf wist ik dat eerst nog niet.
Hij werd om 1.00 uur 's nachts in het ziekenhuis geboren. Ik deed die nacht - strak van de adrenaline en dolblij met onze prachtige zoon- geen oog dicht. De baby's lagen niet op zaal bij de vier jonge moeders, maar in de naastgelegen babykamer. Wakker als ik was hoorde ik alles die nacht. Toen er rond 5.30 uur duidelijk commotie ontstond in de babykamer dacht ik nog: "Het zal je kind maar wezen". Ik stond er geen moment bij stil dat het mijn kind zou kunnen zijn. Hij was dan wel drie weken te vroeg geboren, maar met zijn bijna zeven pond was het toch een flinke baby. Dat het wel om mijn kind ging werd duidelijk toen de drie andere moeders op de zaal om 6.00 uur 's morgens hun kind kregen om te voeden en ik niet. Toen ik ernaar vroeg, gaven de verpleegkundigen aan dat ze hem zo zouden brengen. Op dat moment vochten ze in de intensive care om hem in leven te houden. Dat hoorde ik allemaal achteraf. Toen ik hem een half uur later weer zag, lag hij met heel veel toeters en bellen in een couveuse. Hij was een beer van een baby vergeleken bij de andere tere popjes daar.
Instincten die ik nog nooit had hoeven aanspreken namen het als vanzelf over: overlevingsdrang en moederinstinct hielden me op de been. Die andere baby's interesseerden me niet. Mijn baby moest het overleven. Aan hem moesten ze aandacht schenken. Later sprak ik er eens met een andere jonge moeder over. Ik vertelde haar dat die ervaring me veel over mezelf had geleerd. "Als de stroom in de IC was uitgevallen en er had nog maar een kindje in de couveuse kunnen blijven, dan had ik onmiddellijk eigenhandig de stekkers uit die andere couveuses getrokken en zijn couveuse ingeplugd.", zei ik tegen haar. "Ook al hadden die andere kleinere en duidelijk zwakkere kinderen het misschien meer nodig dan hij." Ze was geschokt en vond dat dat echt niet kon. Zij zou een eerlijke keuze maken. Ik denk dat je als het aankomt op het beschermen van je eigen nageslacht ver wilt gaan. Hoever? Dat weet je pas als het er op aankomt.
Vandaag las ik het boek De Vertrouwelinge van David R. Gilham over een getrouwde Berlijnse vrouw die verwikkeld raakt in het verzet, over haar verboden liefde voor een joodse man die later een 'jager' blijkt, een jood die joden aangaf bij de Gestapo. Alles om zijn eigen gezin te beschermen en ze uiteindelijk toch te verliezen. Het is niet fraai, maar in tijden van vrede en voorspoed is het gemakkelijk oordelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten