Vorige week werd hier een mooi gebouw in Amsterdamse stijl gesloopt. Dat kon zomaar omdat het bij toeval niet was meegenomen in een of ander gemeentelijk plan voor monumenten. Noem het slordigheid, noem het nalatigheid; in ieder geval betekent het het einde voor een markant gebouw. Het gebouw maakt plaats voor parkeerplaatsen. Dat moet namelijk om ruimte te geven aan de groei van de LIDL hier ter plaatse.
Wij mogen ons namelijk verheugen in het feit dat we hier de meest succesvolle LIDL in het Noorden hebben. Ik draag daar wekelijks hoogstpersoonlijk een steentje aan bij. En bij succes zeggen we niet: Mooi, houen zo. Succes betekent groei, meer vierkante meters, meer aanbod. En dat terwijl uit onderzoek is gebleken dat mensen eigenlijk niet kunnen kiezen uit meer dan vijf dingen. Zodra we meer keuzemogelijkheden hebben raken we het overzicht kwijt. Dan krijgen we last van keuzestress en daar worden we niet gelukkiger van.
"Dat is toch erg ...", zeg ik tegen E. terwijl we langs het op een haar na gesloopte gebouw rijden. "... en dat voor parkeerplaatsen." "Ja, het is nooit genoeg hè", zegt E. "Dat is nou eenmaal economische groei." "Misschien zouden we
meer moeten koersen op economische tevredenheid.", zeg ik. Het is het principe van de welvaart. Maar zou welvaart eigenlijk niet gericht moeten zijn op het welzijn van mensen? Weegt dat niet zwaarder? En dient een nog grotere LIDL dat welzijn? Eigenlijk niet: we kunnen zoveel keuze immers helemaal niet aan. Toch lijkt alles daarop gericht. Jammer. En dat noemen we dan vooruitgang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten