Zal ik dan toch maar weer?

Zal ik dan toch nog maar eens? 'Waarom blog je eigenlijk niet meer?' Die vraag krijg ik nog  regelmatig. Daar is eigenlijk niet een heel duidelijke reden voor. Eigenlijk was het meer een opstapeling van redenen.

• Omdat ik het gevoel had dat ik alles al eens gezegd had. 
• Omdat het niet meer in mijn ritme paste.
• Omdat ik meer voor het werk bezig ben thuis en je kunt niet alles tegelijk.

Opgedroogd

Dat alles bij elkaar maakte dat ik dan toch maar ben gestopt. Het was geen duidelijk besluit, het stopte gewoon geleidelijk. Jarenlang had ik in alles een blogonderwerp gezien en bijna dagelijks geblogd. En in een keer was het over. Het was opgedroogd.

Geen maat

'Maar iedere dag hoeft toch ook helemaal niet? Een keer in de week kan toch ook?' zeiden een aantal trouwe volgers. In theorie kan dat natuurlijk. Maar bij mij werkt het niet zo. Ik ben nou eenmaal een mateloos mens. Als ik me ergens op stort dan is dat niet half.

Nog vijf te gaan

En vanmorgen was het er ineens weer. Ik zat in de auto naar mijn ouders. En onderweg schoten me maar liefst vijf blogonderwerpen te binnen. Flarden van blogjes schieten door mijn hoofd. Zal ik dan toch maar weer gaan beginnen? Even kijken hoe het bevalt? Het moet er toch uit.

En zo is het er dan ineens: het begin. De eerste blog is geschreven. In ieder geval nog die vijf andere die  in mijn hoofd zitten.

Dit is mijn laatste obsessie: gifjes maken. Ik wilde het eerst voor het werk en toen zag ik er ook privé onbegrensde mogelijkheden in. Ik geniet er enorm van.