Groupie van Herman

 Echt waar

"Ik begin een echte groupie van Herman te worden", zeg ik tegen E. Ik doel op Herman Sandman, columnist in het Dagblad van het Noorden. Maar dat had E. al wel in de gaten. Herman is de enige reden waarom ik mijn abonnement op het Dagblad op dit moment hou. Ik beveel Herman te pas en te onpas aan in mijn omgeving. Het grenst aan opdringerigheid. Daar ben ik me wel van bewust, maar ik kan het niet stoppen.

Lees Herman

Die morgen nog had ik mijn vader gewezen op de column van Herman. "Linksonder aan de binnenkant van het hoofdblad. Daar kun je 'm vinden", zeg ik tegen hem. "Dat moet je ook gaan lezen." Ook onze zoon moet er aan geloven. "Als jij De Graanrepubliek uit hebt, dan moet je Herman Sandman gaan lezen. Dat vind jij vast leuk." Herman schrijft namelijk ook boeken. En op het werk laat ik me ook niet onbetuigd.

Herman heeft het

Herman is melancholiek, grappig, hij relativeert zichzelf graag, doet sociaal tegen wil en dank en koestert zijn Veenkoloniale roots en zijn vrouw en kinderen. Tot op dit moment ben ik op papier nog niets tegengekomen wat ik niet leuk vind aan Herman. Ik zit regelmatig hardop te lachen als ik iets van Herman lees, maar ik word net zo vaak geraakt of aan het denken gezet. Kortom: Herman heeft het.

Herman heeft het echt

Deze week weet Herman me te raken met een column over ouder worden. Als vijftigplusser voelt hij de slijtage toeslaan als hij hardloopt. Maar hij weet ook dat dat nog niks is, omdat 'de echte klappen pas worden uitgedeeld in het tweede rondje'. "Daar zit jij nu in", zeg ik tegen mijn vader als ik 'm over deze column vertel. Om een andere column van Herman zit ik hardop te lachen. Herman vult een rijtje over zichzelf in dat je vaak in een damestijdschrift ziet. Op de vraag Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? geven Bekende Nederlanders meestal antwoorden als Rucolapasta met dichtgeschroeide tonijn of Gestoomde kabeljauw met broccoli en sushirijst. De keuze van onze Bekende Veenkoloniaal: neuken.

Dus: lees Herman

Ik beveel niet zomaar iets aan, maar het mag duidelijk zijn: ik kan het niet laten. LEES DIE MAN!  Daar knap je echt van op. Ik blijf zijn columns lezen. Ik knip ze nog niet uit. Nog net niet.

Weer een compleet mens

Ik heb de afgelopen dagen een traumatische ervaring gehad: ik was mijn biebpas kwijt. We gaan wekelijks naar de bieb. Mijn pas zit standaard in mijn biebtas. Dat werkt als een tierelier. Vorige week merkte ik ineens dat mijn pas niet in mijn tas zat.

De wereld ligt weer open...

En dan begint het zoeken:

• Welke jas had ik aan - Geen jas, 
• Had ik iets met broekzakken aan? - Daar zit het niet in. Ook niet in die, die ik niet aanhad.
• Toch misschien in een handtas gestopt?- In geen van de handtassen die nu in de roulatie zijn. 
• Per ongeluk in mijn werktas? - Ook niet.
• In een boek of een tijdschrift? - Dat doe ik nooit, maar toch maar even checken. 
• Waren we op de fiets of met de auto? -Auto, dus daar ook maar even kijken, onder de matten, in alle vakjes. Ik vind van alles, maar geen biebpas.
• Ik ruim lades op en richt ze weer opnieuw in, maar de pas blijft onvindbaar. 
• Maar even bij de bieb vragen dan. - Nee geen pas gevonden. "Als we iets vinden, dan sturen we het meestal op. Ik blokkeer het account maar even. Dat is dan altijd beter", aldus de bibliotheekman. "Dan kunt u thuis nog even verder zoeken."

Ondertussen houdt het zeurende gevoel aan: ik mis iets. Ik mis de onbeperkte onmiddellijke gratis toegang tot een wereld vol boeken. "Je mag wel op mijn pasje", zegt de jongste. En ook E. biedt me zijn pas aan. Maar dat is niet hetzelfde. Dat druist in tegen mijn hang naar zelfstandigheid. Ik wil mijn eigen kaart.

Gisteren valt er een envelop op de mat. "Er zit iets hards in", zegt de jongste. En het is inderdaad iets hards: het is mijn bibliotheekpas. Ik ben weer een compleet mens! Lang leve de mensen van de bibliotheek!

Verbeelding brengt je overal

Onze oudste is graag op reis. Vorig jaar zat ze een aantal maanden in Sudan. Nu zit ze voor een tijdje in Nepal. Om ons een beetje op de hoogte te houden, heeft ze een account aangemaakt in polarsteps. Polarsteps is een app waarin je je reizen bijhoudt en waar je foto's en reisverslagen kunt opnemen. Zelf heb ik ook een account aangemaakt om te kunnen reageren op haar berichten. Iedere dag kijk ik even of ze weer nieuwe stappen heeft gezet. Vanmorgen doe ik dat ook. Geen nieuws. Ze zal wel druk aan de studie zijn.

Vandaag staat er ook een melding voor mij in mijn app. 'Voeg je afgeronde reizen toe' staat er. En dat snap ik wel: mijn polarsteps account is een vrij sneu gebeuren. Ik heb 0 volgers (logisch - er gebeurt niks) en ik volg er maar 1 (mijn dochter). En dat is nog niet alles. Ik zal het sneue rijtje even afmaken:

You've seen: 
0 countries
0% of the world

Continents visited:
-

Flags collected: 
-

Total sum of everythingness (een briljante zin; die hou ik erin)
0 days
0 hours
0 seconds
0 trips
0 kilometers
0 likes
0 steps

Kortom ik ben een 0 op polarsteps. De enige plaats die terug te vinden is in mijn polarsteps account is mijn woonplaats Sappemeer.

Daarmee steek ik schril af bij mijn dochter die in de 33 dagen dat ze nu weg is al 8842 kilometers heeft gereisd en 35 stappen heeft gezet. Ze heeft onderweg 4 landen bezocht en 2 continenten bereisd. Alleen al in deze ene trip heeft ze 2%  van de wereld gezien. Dat is toch geweldig!

Toch ligt de wereld ook open voor een 0 op polarsteps. Ik lees, ik heb een creatieve geest, een laptop en een kleurentelevisie. Dat bij elkaar brengt me waar ik wil. De denkbeeldige kilometers die ik dagelijks afleg zijn niet te tellen. Allemaal vanuit de geliefde thuisbasis Sappemeer.

Ook deze illustratie is een boomerang card.