Grootzus

Mijn jongste zus is zes jaar jonger dan ik. Vorige maand was ze jarig. 

Nu we volwassen zijn is zes jaar niet zo´n groot verschil. Maar als kind was het een wereld van verschil. Toen zij op de basisschool kwam, ging ik naar de middelbare school. 

Gedaan met de rust

Mijn andere zus verschilt twee jaar met mij. Vorig jaar kreeg ik op mijn verjaardag het door mijn kinderen gepersonaliseerde boek Mijn eerste achttien jaar cadeau. Bij haar geboortejaar stond: En toen was het gedaan met de rust. En zo was het ook. Ik was een rustig en eigenzinnig kind, dat graag las en knutselde. Zij was zeer ondernemend en hield van badminton en actie in het algemeen. Alhoewel het inderdaad gedaan was met de rust, bleek het een goede combinatie.  

Toen werd mijn jongste zus geboren. Mijn moeder beviel thuis. Ik herinner me dat nog. Dat is vooral te danken aan mijn middelste zus. Toen zij namelijk merkte dat er iets aan de hand was en wilde erbij zijn.  

Schattig

Er is een foto waarop mijn middelste zus en ik naast de kinderwagen van mijn jongste zusje staan. Ze is dan al zover dat ze rechtop in de kinderwagen zit. Heel schattig. Alhoewel de foto zwart-wit is, weet ik nog dat het teddyjasje dat ze droeg roze was. En zo weet ik nog veel meer.

Toen ik puberde (ik was overigens een heel gemakkelijke puber), speelde mijn zusje nog met poppen. Ze speelde dan vaak met een vriendinnetje. Ze speelden dan grootzus en kleinzus. Het was altijd even knokken wie grootzus was, want dat wil iedereen zijn natuurlijk. 

Zelf weet ze daar niets meer van, maar ik hou de herinnering levend. Als ze ons voor haar verjaardag uitnodigt in de familie-app, reageer ik met: Grootzus is erbij. Mijn andere zus gaat er overheen met: Middelzus ook. Mijn moeder kan niet achterblijven en reageert met: Oermoetje ook. 

Blij dat ik grootzus ben.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Napruttelen

E. valt over de opmerking in mijn vorige blog dat ik niet bij de culturele elite wil horen. "Daar hoor je natuurlijk wel bij", zegt hij. Ik ben het niet met hem eens. "Je bent hoogopgeleid en je hebt een bovengemiddelde belangstelling voor kunst en cultuur", zegt hij. Daar valt geen speld tussen te krijgen. Behoor je dan automatisch tot de culturele elite? Dat lijkt mij niet. Dan liep ik wel achter de ballen van de NRC aan.

Toeval

"Ik ben toevallig hoogopgeleid", zeg ik. "Ja, zo lust ik er nog wel een", zegt E. Ik koos voor mijn studie, omdat dat op mijn lijf geschreven was. Ik heb zolang ik me herinner belangstelling voor taal gehad. Ik studeerde niet om te studeren. Ik had namelijk ook wel bakker willen worden. Of creatief therapeut. En er was een tijd dat trucker zijn me heel aantrekkelijk leek. 

Het zet me wel aan het denken. Ik ben er denk ik uit. Het is niet het culturele deel in de culturele elite dat me tegen de borst stuit. Het is het elitaire deel. Je onderscheiden, je kop boven het maaiveld uitsteken? Zeker doen. Elitair zijn is anders. Dat is je verheven voelen, uitverkoren zijn. En daar komt geen goeds van.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Vijf ballen

"Ik durf het bijna niet te zeggen." E. leest de NRC. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Het onvoorstelbare gebeurt al. Maar dit had ik zeker niet verwacht. "Die Zweiflers krijgen vier ballen van de NRC." De NRC recenseert film en tv aan de hand van een ballensysteem. Vijf ballen is het maximum.

In de  greep

E. en ik kijken naar Die Zweiflers (nadat ik B&B vol liefde heb gekeken natuurlijk) en ik vind het geweldig. De serie gaat over een Joodse familie in hedendaags Duitsland. De onderlinge relaties, de manipulatie, de strijd rond de identiteit, de diepe sporen die de Tweede Wereldoorlog heeft getrokken, het onbegrip, de generatiekloof allemaal vervat in een tragisch-komische mix. Jammer genoeg zijn er maar 6 afleveringen. Als het iedere dag op TV zou zijn, zou ik iedere dag kijken. Ik ben in de greep van Die Zweiflers. Het krijgt van mij vijf ballen.

Van slag

Ik ben het dus eigenlijk met de recensent van de NRC eens. En daar zit het probleem. Dat gebeurt namelijk nooit. Als de NRC komt met een waardering van een of geen bal, dan weet ik bijna zeker dat het een 'must see' is. De recensies in de NRC vind ik vaak elitair, bestemd voor de culturele elite. En daar wil ik niet bij horen. Dus geen ballen bij de NRC is voor mij een dikke vette aanbeveling. Dat is mijn kompas. Dus nu is mijn kompas van slag. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Even schudden

Na mijn vakantie begeeft mijn laptop het. Niet zo raar, want het is een oudje. Collega ging met pensioen en toen nam ik zijn laptop over. Toen was het al geen nieuwe meer. Maar nu is het toch echt over en uit voor deze. Ik kan dan ook een nieuwe komen halen. Ik denk niet spiksplinternieuw, maar nieuwer dan ik had. Alles wordt weer opnieuw ingesteld en met enige vertraging kan ik weer aan het werk.

Kuren

Vorige week krijgt ook de nieuwe laptop kuren. Hij typt zonder dat ik het toetsenbord aanraak. Wat er getypt word zie ik niet, want ik kom niet verder dan het scherm waarop ik mijn wachtwoord moet invullen. En dat heeft geen 280 tekens. Zonder wachtwoord en authenticator kan ik niet aan het werk. 

Goed mis

Ik ken het nummer van de helpdesk gelukkig uit mijn hoofd. Ze helpen me zoals altijd heel vriendelijk. Van afstand kijken ze met me mee. "Vreemd", zegt de specialist. Ook als hij het overneemt gaat het mis. En dat schijnt het teken te zijn dat het echt mis is. Even uitloggen en opnieuw weer opstarten. "Heb ik al gedaan", zeg ik. Maar we doen het nog een keer. Het maakt niet uit. Mijn laptop is nog steeds bezeten.

Een grap? 

"Het lijkt wel of de spatiebalk of de controltoets vastzit. Misschien zit er iets tussen.", aldus de specialist. Het lijkt me sterk. Ik ben erg schoon op mezelf en mijn laptop. Ik neem kwark en geen brood mee naar het werk, dus kruimels kunnen het niet zijn. Dan moet het al rondvliegende winterwortel zijn. Want die eet ik wel altijd. Maar ik ga ervan uit dat dat niet zo fijngemalen is, dat het zich in mijn toetsenbord nestelt. Het is een beetje een raadsel. "Probeer je laptop even ondersteboven houden en te schudden", adviseert de specialist me. Ik kijk even rond of er geen candid cameraploeg van onze ICT-afdeling achter de deur staat. Is dit een grap? Dat lijkt niet het geval, dus ik hou 'm op de kop en schud. En ja hoor, hij doet het weer. 

Ik zou het zelf niet hebben bedacht, maar ik vind het een fantastische tip. Ik kan het iedereen aanraden. Ik schud 'm nou regelmatig even als het niet gaat zoals ik wil. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Wie nait - doe

Als je heel lang samen bent, dan is er steeds meer wij. Je vergroeit met elkaar. Sommige stellen nemen dat wel heel letterlijk. Die fietsen op dezelfde fietsen, dragen dezelfde outfits en hebben dezelfde kapsels. E en ik zijn niet gelijk, maar wel compatibel. Ik doe graag dingen met hem samen, maar er moet ook ruimte zijn voor mijn eigen dingen. Want we zijn niet gelijk. 

Meer tijd samen

Als je allebei werkt, dan gaat het vanzelf: je hebt je eigen werk met het netwerk dat daarbij hoort. Als je stopt met werken, krijg je veel tijd die je vaak ook meer samen invult. Dus dan gaat het met elkaar vergroeien dubbelop.

Compromissen

Mijn schoonouders kenden elkaar hun hele leven. Ze groeiden samen op in een klein dorp. Tijdens hun gepensioneerde bestaan trokken ze er veel met elkaar op uit. Met de caravan, wandelend of op de fiets. Mijn schoonmoeder vertelde daar altijd enthousiast over. Zo vertelde ze eens: "As wie in Delfziel binnen, din mouten wie eevm op diek kieken". Waarop mijn schoonvader zei: "Wie nait, doe." Hij keek ook wel even op de dijk, maar het was mijn schoonmoeder die dat graag wilde. Het was een compromis.

Doe

Het is hier in huis een gevleugelde uitspraak geworden. Vanmorgen bespreken we de voordelen van de fotozoekfunctie van Google met onze zoon. Ik gebruik die functie vaak om planten op te zoeken als we wandelen. Als ik vertel: "Dij bruken wie ook voak as wie wandeln", zegt E dan ook: "Wie nait, doe." 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Jank*

De zomervakantie is begonnen. Vroeger zag ik er altijd een beetje tegenop. Als het namelijk zover was, dan vroegen mijn tantes of ik bij ze kwam logeren. En hoe leuk en aardig ik ze ook vond, dat wilde ik niet. Ik wilde thuis zijn. Als ik niet thuis was, had ik 'jank' naar huis. Heimwee.

Je eigen gang gaan

Dat is lang zo gebleven. Zelfs als we met ons gezin op stap gingen had ik heimwee. Hoe leuk het ook is om met z'n allen op pad te zijn. Ik had 'jank' naar het gewone. Naar ritme en structuur en mijn eigen gang weer kunnen gaan.  

Nooit meer naar huis 

Toen ons huis afbrandde, had ik ook heimwee. Eenmaal van de schrik bekomen, realiseerde ik me: "Nu kan ik nooit meer naar huis." We woonden een jaar lang in een ander huis. Dat was een tussenjaar. Een jaar waarin je niet echt thuis bent. Met het nieuwe huis, mooier en eigentijdser, kon ik eerst niet zo blij zijn. Het was niet thuis. Inmiddels ben ik natuurlijk erg blij met ons huis en is het allang weer een thuis. Dat maak je er namelijk zelf van.

Nostalgie

Soms heb ik heimwee naar hoe het was. Toen iedereen nog leefde en de familie nog op volle sterkte was. Hectische verjaardagen met veel mensen in een kleine ruimte. Jaarwisselingen waarbij we oliebollen voor alle buurtgenoten bakten. De tijd dat de kinderen nog klein waren. Maar ook mijn eigen jeugd: op de fiets naar een schuurfeest met een fles cola achterop, dubbellikkers die we doorbraken, of spelen onder de houtzaagmolen.  

Ooit zagen we op RTV Noord een documentaire over meisjes die jong bij de boer gingen werken. Inmiddels oude vrouwen. Ze vertelden onvoorstelbare verhalen. Een van de vrouwen vertelde dat ze heel veel last van heimwee had. Om te benadrukken dat dat niet onderschat moet worden zei ze: 'doar kin je dood aan goan hur'. Zelf had ze het overleefd.

*jank is Gronings voor heimwee. Winsteg kan ook. De letterlijke vertaling van heimwee is thuispijn.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Opgefokt of ook wel pissig, kregel, kribbig en gefrustreerd

"Misschien moet je even gaan yogaën.", zegt E. Ik werk thuis en we drinken samen een kop koffie. Ik ben om 10 uur al behoorlijk opgefokt. Ik heb deze week namelijk een andere laptop van het werk gekregen. En het geluid doet het niet. Dat is toch wel lastig als je veel teamsvergaderingen hebt en filmpjes moet maken, bij voorkeur voorzien van geluid. Dus daar bel ik eerst achteraan. Er wordt aan gewerkt door de specialisten in ons bedrijf. Dat kan een uur duren. Ook lukt het niet om in te loggen voor de mail. Dat komt omdat we zijn overgestapt naar een andere authenticator. We willen ons werk natuurlijk veilig doen en daarvoor is dat nodig. Dat snap ik allemaal. Maar ik kan de nieuwe authenticator niet gebruiken op mijn telefoon, omdat dat een te oud exemplaar is. Voor medewerkers zoals ik is er een alternatief. Maar dat werkt niet vlekkeloos. Ik ben er maandag ook al een halve dag mee bezig geweest. Dus het heeft zich al een aantal dagen opgebouwd. Ik zit nu tegen het ontploffingspunt aan. 

Het vret in

Ik ventileer mijn frustratie bij E. Ik voel het in mijn hele lijf. Ik ben getergd, geërgerd, ontstemd, prikkelbaar, kregel, pissig, kribbig en gefrustreerd. Ik voel dat het zich vastzet, of zoals de moeder van boezemvriendin zegt 'het vret in.'. Mijn kop koffie gooi ik in een keer achterover. Doorgaans drink ik 's ochtends maar een kop. En die heb ik nu onbewust weggewerkt. Er nog eentje wegwerken helpt me niet om minder opgefokt te zijn. Dus daar zie ik maar van af. E doet nog een mooi aanbod om mijn agressie te kanaliseren. "Als je wilt mag je mijn papierversnipperaar wel gebruiken." Het is een tafelmodel. Maar dat sla ik af. "Ik heb een grotere nodig", zeg ik.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: