De lijst

Het is een slagveld. De hele generatie voor ons sneuvelt. Dat is op zich niet raar voor een zestigplusser. Maar het is wel een vreemde gewaarwording. Ik sta er niet iedere dag bij stil. Natuurlijk, mijn vader is overleden, ooms en tantes zijn er niet meer. Er zijn zelfs al een neef en een nicht overleden. Maar veel van mijn eigen leeftijdsgenoten zijn er nog. Dus het valt minder op. Voor mijn moeder is dat anders. Zij is een van de last ones standing van haar generatie. Dus voor haar is het iets waar ze iedere dag mee geconfronteerd wordt. Zij is een van de weinigen die het verhaal van haar generatie nog kan vertellen.

Retour

Afgelopen weekend krijg ik van de jongste een zakje met naaispullen van haar overleden oma retour. Ze heeft de naaikist meegenomen naar haar nieuwe huis. Maar daar zat ook van alles in waar zij volgens haar 'niks mee kan'. Dus krijg ik het. Zoals destijds gebruikelijk was, werd alles bewaard. Knopen werden van versleten kleding geknipt en zelfs een enkele oorbel werd bewaard. Je weet tenslotte maar nooit of het nog eens van pas komt.

De lijst

Ik krijg het mee in een plastic zipzakje. Tussen de naaibenodigdheden zit ook een papieren zakje met ander spul. Het is een zakje van de kinderpostzegels met de tekst Frankeer uw goede wensen. In het zakje zitten de miniknijpertjes waarmee mijn schoonmoeder haar kerstkaarten altijd ophing en een minikerstballetje om opnieuw te gebruiken in een kerststukje. Achterop het zakje heeft ze allemaal namen geschreven. De lijst voor de kerstkaarten. Het zakje is helemaal vol geschreven. Het is al een oude lijst, want zelfs haar moeder staat nog op de lijst. En die overleed eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Wij staan er op en ook E's broers. Ik ken veel namen, ze ogen vertrouwd. Ik ken ze persoonlijk of van de verhalen. Maar ze leven bijna allemaal niet meer. In deze lijst horen wij bij de last ones standing. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Jitlik is niet likker

Ik ben in de ban van het Nieuw-Zeelandse accent. We kijken naar de serie Brokenwood Mysteries. En daar viel me op dat ze de e uitspreken als een i. Brokenwood Mysteries is zoals de naam al doet vermoeden een ditictivesirie. De e vervangen door de i blijkt ook in het Nederlands goed te werken.* Ik pas het te pas en te onpas toe.

Hersteldagen 

Laatst zag ik ergens dat mensen die in het weekend veel langer uitslapen dezelfde verschijnselen krijgen als wanneer je jetlag hebt. Voor ieder uur dat je langer slaapt, moet je een hersteldag rekenen. Dus als je normaal om 6 uur opstaat en je slaapt in het weekend uit tot 10 uur, dan ben je bijna de hele week bezig om weer in je ritme te komen. "Weet je dat je dan jitlik krijgt?" vraag ik aan E. Hij snapt onmiddellijk wat ik bedoel, maar hij wist het niet. Het overkomt ons trouwens ook niet. Daar zorgen we wel voor. In het weekend staan we -om maximaal van het weekend te genieten- ook vroeg op. Want zoals wij het hier nu zeggen: Jitlik is niet likker.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

* In het Gronings overigens ook. 'Ik wor der bikòf van', zegt E. Van mij natuurlijk.

Onzichtbare vrouwen

Ik ben geschokt. Dat vat alle emoties nog het best samen. Ik lees het boek Onzichtbare vrouwen van Caroline Criado Perez. Ik heb altijd gedacht dat je geen onderscheid moest maken tussen mannen en vrouwen. Maar door geen rekening te houden met verschillen creëer je ongelijkheid, betoogt ze. Dat onderbouwt ze met heel veel voorbeelden. Neem nou bijvoorbeeld de publieke toiletten. Vrouwen hebben meer tijd nodig dan mannen als ze moeten plassen. Hun blaas is kleiner, dus ze moeten ook vaker plassen. En als ze kinderen hebben gehad al helemaal. Er zouden dus meer toiletten voor vrouwen dan mannen moeten zijn. De realiteit is anders.

One size fits men

Een van de hoofdstukken in het boek heet One size fits men. In onderzoek en ontwerp is de man de standaard, terwijl vrouwen toch de helft van de wereldbevolking uitmaken. Zo wordt er bij het ontwerpen van auto's uitgegaan van de man, waardoor vrouwen vaak ernstiger gewond raken bij ongelukken. Een piano is gemaakt op de reikwijdte van een mannenhand, waardoor vrouwen sneller geblesseerd raken als ze piano spelen. Het 7/8 klavier werd pas gemaakt toen een getalenteerde man met kleine handen er problemen mee had. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Werk en gezondheid

Uit onderzoek blijkt dat medewerkers in de zorg het meest met agressie te maken hebben. Maar ook in dat onderzoek is geen rekening gehouden met het onderscheid tussen mannen en vrouwen. Zou je dat wel doen -eigenlijk redelijk voor de hand liggend, omdat het merendeel van de medewerkers in de zorg vrouw is- dan blijkt dat vooral vrouwen in de zorg veel met agressie te maken hebben. Schokkend is ook de medische component: vrouwen reageren anders op medicijnen dan mannen. Symptomen uiten zich anders bij vrouwen dan bij mannen. Testen worden vaak op mannen uitgevoerd, omdat de invloed van een vrouwencyclus in onderzoek wordt gezien als een complicerende factor. Daardoor geldt de mannelijke maat. Vrouwen sterven vaker aan een hartaanval dan mannen, omdat het vaak niet herkend wordt. Vrouwen hebben vaak geen last van druk op de borst en pijn in de linkerarm. Als je het verschil niet onderkent, kun je er ook geen passende actie op ondernemen.

Weggelachen

Natuurlijk kent iedere vrouw voorbeelden uit haar eigen geschiedenis. Mijn moeder werkte in de jaren vijftig in een naaiatelier. Toen de (mannelijke) kleermaker ziek werd, kreeg ze zijn werk erbij. Het leek mijn moeder logisch dat ze dan ook het salaris van de mannelijke kleermaker zou krijgen. Heel fair en een goede deal, dacht ze. Ze deed immers niet alleen zijn werk, maar ook haar eigen werk nog gewoon. Ze werd door de mannelijke eigenaren weggelachen. Daar kon toch echt geen sprake van zijn. Ze besloot op te stappen. Vlak voor haar vertrek boden ze haar toch het salaris van de kleermaker aan. Maar ze mocht er met niemand over praten. Maar dat aanbod kwam te laat. Ze is vertrokken naar een baan waar ze minder verdiende, maar wel serieus werd genomen. Nog altijd verdienen mannen meer voor hetzelfde werk dan vrouwen.

Kinderopvang

Voor mijn generatie was het al beter. Waar mijn moeder nog automatisch ontslagen werd toen ze ging trouwen, was dat voor onze generatie al niet meer het geval. Maar toen ik in 1992 zwanger werd van de oudste, was het in de praktijk nog niet gemakkelijk om te blijven werken. Ik wilde graag dat mijn dochter naar de kinderopvang ging. In onze door mannen bestuurde organisatie was echter nog geen regeling voor kinderopvang. En het kinderdagverblijf nam geen particuliere klanten aan. Dus de enige weg naar binnen was via een organisatie. Uiteindelijk heb ik het zo geregeld dat mijn werkgever zijn naam verbond en ik de kosten droeg. Daarna heb ik het in ons personeelsblad gepubliceerd, zodat vrouwen die in eenzelfde situatie zaten - en voor wie deze optie een oplossing was- het ook op die manier konden regelen. Dat ik het zo kon regelen, lukte alleen omdat ik dichtbij het bestuur werkte en ze wilden graag dat ik dat bleef doen. Anders had ik geen schijn van kans gehad. 

Voor wie het wil weten, raad ik het boek van Caroline Criado Perez aan. Het boek verdient het om gelezen te worden. Zeker omdat ze voor wat ze beweert en staaft met onderzoek, wordt bedreigd en belachelijk gemaakt. We hebben dus al veel stappen gezet, maar we hebben nog een lange weg te gaan.

 De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Dit blogje -geinspireerd op James Brown- schreef ik eerder al eens.

Met gestrekt been

"Een lullige opmerking met een smiley erachter blijft nog steeds een lullige opmerking." Ik hang aan de lijn met een consultant van de leverancier van ons intranet. Ik heb een vraag gesteld op het daarvoor bestemde platform. Onze specialist in huis had geen antwoord op mijn vraag, dus hij verwees me door. De eerste reactie op mijn vraag was van deze consultant. Een lullige reactie. Een lullige opmerking met een smiley erachter. Een andere consultant corrigeert het met een uitgebreide uitleg en ik krijg nog meer tips. Ik vind de lullige opmerking niet acceptabel. Dus ik ga er -zoals onze zoon zou zeggen- met gestrekt been in. Ik tag haar en geef aan dat ik het geen fijne reactie vind en dat ik er van uitga dat het platform bedoeld is om vragen serieus te nemen en te beantwoorden. Vervolgens tag en bedank ik iedereen die een constructieve reactie heeft gegeven.

'Next level'

Nog geen uur later hangt ze aan de lijn. Ze heeft mijn reactie gezien en wil het even rechtzetten. Zij heeft namelijk te maken met heel veel mensen die de basics nog niet kennen. Daar heb ik geen idee van. Mijn kennis is duidelijk 'next level'. Ze heeft het verkeerd ingeschat. Ik laat haar even praten. Er volgt nog een hoop onnodig geslijm. De smiley gebruikt ze dan omdat ze het kennisniveau niet kan inschatten en dat is dan bedoeld als afzwakking of relativering, vertelt ze. "Een lullige opmerking met een smiley erachter blijft nog steeds een lullige opmerking", zeg ik. Daar valt ze even stil van. Maar ze herpakt zich en verzekert mij dat ze in het vervolg nooit weer de fout zal maken om mij verkeerd in te schatten. Nee, dat denk ik ook niet.

Ik denk dat het de bedoeling is dat ik mijn reactie nu verwijder. Maar dat doe ik niet. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is van:

Prikweek

Als oudere Nederlander (met een vlekje), kreeg ik oproepen voor verschillende prikken. Naast de griep- en de coronaprik, kreeg ik ook nog een oproep voor de pneumokokkenprik. En vorige week was het prikweek. Dinsdag fietste ik de griep- en pneumokokkenprik tussen de bedrijven door. Donderdag ging ik voor de coronaprik. 

Is dat je been?

Meestal wordt de plek van de prik bij mij wel rood en gevoelig. De griepprik zorgde voor een flinke rode bobbel op mijn linkerarm. De coronaprik werd gewoon in die rode bobbel geprikt. De pneumokokkenprik gaf een heel andere reactie. Mijn zus had 'm al eerder gehaald en die had een allergische reactie in haar hele arm. Zo erg was het bij mij niet, maar mijn bovenarm nam ook indrukwekkende proporties aan. Ik stuurde een foto naar mijn moeder en zussen in onze appgroep Moeke en de wichter. 'Is dat je been?' vraagt mijn moeder. Nee, dat was het niet, maar ik ontwikkelde wel een soort knietje op mijn bovenarm. En echt lekker voelde ik me niet. Onze oudste vond het zelfs op vleugels lijken. Woensdag was het nog wel heel dik en heet, maar minder hard en branderig. Donderdag begon het blauw te worden. 

Even afdrukken

De coronaprik haal ik donderdag in een wijkgebouw hier in de buurt. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Iedereen moet eerst langs de dokter. Die neemt alle tijd voor een praatje. Niet alleen met mij, maar ook met iedereen die voor me in de rij staat. Hij neemt mijn papieren door en heeft nog wat vragen. 'Waar wilt u geprikt worden?' vraagt hij. 'Links maar', zeg ik. Ik vertel dat ik al twee prikken heb gehad deze week en dat ik op beide wel een reactie had. Dat wil hij wel even zien. 'Er is niet goed afgedrukt', zegt hij. Het is een voor mij onbekend fenomeen, terwijl ik toch flink wat medische kennis heb verzameld door het kijken van ziekenhuisseries. En over mijn rechterbovenarm is hij kort: 'Dat is een bloeding in de spier'. Hij schrijft op mijn formulier: 2 minuten afdrukken. En dat gebeurt. 

Of het aan het afdrukken lag of aan iets anders, maar de coronaprik gaf minder reactie. Afijn, het is goed dat ik het weet. Zo'n kleine medische handeling als 2 minuten afdrukken kan ik prima in mijn assortiment  kleine medische ingrepen opnemen. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Totally outdated

'Totally outdated', zegt de vrouw in de video. Er zijn een aantal outfitjes voorbijgekomen die ik zo zou kunnen dragen. Niks mis mee, dacht ik. Maar dat zie ik verkeerd, legt ze me uit. Geen getailleerde jassen, geen aangesloten shirts of broeken met hakken eronder en een lang vest erover. Dat is allemaal totally outdated. Wat je nu moet hebben zijn vierkante truien, wijde jassen en slobberbroeken. Nou ben ik ook niet vies van een slobberige palazzobroek, maar dan alleen van dunne stof. Persoonlijk vind ik het geen kijk als de broek van een dikke stof gemaakt is. Maar het is wel duidelijk dat ik totaal niet mee kan met de trends. Jaren geleden confronteerde de jongste me daar al mee. 

Uitgesproken

Ik heb zeer uitgesproken ideeën over hoe ik me wil kleden. Dat had ik al van jongs af aan. Mijn moeder vertelt graag dat ik "Zo ging ik nait noar schoul" zei, toen ik iemand voorbij zag komen in een outfitje dat mijn goedkeuring niet weg kon dragen. Ik ging zelf toen nog niet naar school. 

Trendloos

Ik denk dat je je naar je figuur moet kleden. Zo'n slobberbroek van dikke stof of een boxy trui doen niets voor mij. Dus die laat ik mooi liggen. Hetzelfde geldt voor trendkleuren. Is het geen kleur die je goed staat?  Dan maar niet. Als je je niets aantrekt van trends, dan kun je je kleren maar blijven dragen zolang je figuur niet al te drastisch verandert. Mijn garderobe is dan ook redelijk trend- en tijdloos. Onlangs tikte ik voor €2,50 bij de kringloop een van mijn favoriete modellen broek van Miller & Monroe (z.g.a.n.) op de kop. Miller & Monroe ging in 2019 al failliet. En het kan nog gekker. Ik heb zelfs een mantel van mijn overgrootmoeder in de kast hangen. Die had ongeveer hetzelfde figuur als ik blijkbaar. En ik vind de getailleerde jas mooi.  

Het is voor mij dus geen verrassing dat ik totally outdated ben.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

1, 2, 3, 4 touch

Laatst zag ik op instagram een filmpje voorbijkomen van de One touch-methode. Het is een manier om je huis efficiënt opgeruimd te houden. Toen de kinderen nog in huis woonden, was een opgeruimd huis mijn voornaamste drijfveer. Toen werd ik al eens gegrepen door Clean as you go, wat eigenlijk gewoon neerkomt op de rommel achter je kont opruimen. Nu E. en ik alleen in huis wonen, is dat minder het geval. Ik ben nu nog de enige die rommel maakt. En dat is ook redelijk snel weer opgeruimd. Het zoeken naar dingen die ik her en der neerleg, tel ik dan niet mee. Nu vind ik het vooral belangrijk dat ik er niet teveel tijd aan besteed. Dus alles wat efficiënter kan, levert tijd op voor dingen die ik liever doe. 

2 Touches

Het idee van One touch is dat je alles maar één keer aanraakt. Dus de jas direct op de kapstok, gebruikte borden of kopjes niet eerst op het aanrecht, maar direct in de vaatwasser, een uitgelezen boek direct in de kast of de bibliotheektas, de tas direct in de tassenmand en gekochte spullen direct daar waar ze horen. Het klinkt simpel maar voor mij is dit heel erg moeilijk. Twee touches lijkt voor mij het minimum. En soms heb ik wel vier touches te pakken. Vanmorgen betrap ik me er weer op dat ik mijn jasje over een stoel hang. Die hoort direct op de kapstok! Ik ben verder goed bezig met een uitgelezen boek en ook de boodschappen worden direct opgeruimd. 

Intermenselijke touches

Overigens geldt het niet voor intermenselijke touches. Ik zag vanmorgen een filmpje voorbij komen dat ik al eerder zag. Daarin staat dat mensen die elkaar een aantal keren per dag 22 seconden lang omhelzen of meer dan 6 seconden lang kussen, veel ouder worden dan anderen. Door de aanraking komt oxytocine vrij. Dat vermindert stress en dat maakt dat je langer leeft. Uiteraard is dit ook een principe dat ik van harte omhels. E. en ik wisselen beslist geen gehaaste kussen meer uit.  

Win-win 

Als ik dit zo doorzet, dan koers ik rechtstreeks af op een win-win-situatie. Ik hou meer tijd over door de one touch, dat kan ik dan weer besteden aan omhelzingen van 22 seconden of de minimaal 6 seconden kus. Door dat te doen leef ik langer en heb ik dus ook weer meer tijd. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: