Stil zijn

Soms ben je stil van de dingen die gebeuren. In je leven of in de wereld. Ik ben een poosje stil geweest. Ik heb het laten gebeuren.  

Spiegelen

Stil zijn. Even niets zeggen. Soms is dat het moeilijkste dat er is. Ooit voerden boezemvriendin en ik op het werk zogenaamde spiegelgesprekken. Met een groepje mensen praat je dan over een onderwerp, met in een ring daarbuiten toehoorders. De toehoorders zeggen niks. Zij luisteren alleen maar. Hen wordt als het ware een spiegel voorgehouden. Op basis van wat ze gehoord hebben gaan de toehoorders hun werk verbeteren. Boezemvriendin en ik werden hier speciaal als gespreksleider voor opgeleid. Onderdeel van de opleiding was natuurlijk ook oefenen. Ons eerste spiegelgesprek voerden we met mensen die heel veel stilte konden verdragen. Dat voelde ongemakkelijk aan. Als sociaal dier ben je geneigd om het ongemak weg te nemen, de stilte dicht te praten. Maar de kunst is om dat als gespreksleiders juist niet te doen, maar de stilte gewoon te laten vallen. Uiteindelijk gaat er altijd iemand praten. En dan hoor je de dingen waar het om gaat. Een belangrijk deel van ons leerproces was om stiltes te laten vallen. Dat was veruit het moeilijkst. 

Gezinscultuur 

Hoeveel stilte je kunt verdragen heeft ook te maken met je gezinscultuur. Bij ons thuis buitelden we in gesprekken vaak over elkaar heen. Mijn vader greep wel eens in en zei dan: "Nou wil ik eevm wat zeggen" of "Nou bin ik aan de beurt". Bij E. thuis was dat heel anders. Daar konden ze veel meer stilte verdragen. Het waren geen praters. "Woar proat je over?" zei E's vader wel. En dan niet om aan de weet te komen waar het over ging, maar omdat hij vond dat het geneuzel was.

Zen 

Laatst reden E. en ik terug in de auto. In stilte. Kilometerslang. Kijkend naar het voorbijglijdende landschap laat ik mijn gedachten dan rustig gaan. Er is geen noodzaak om de stilte dicht te praten. Sommige mensen verwarren dat met met elkaar uitgepraat zijn - met uitgebluste stellen. Ik zie dat heel anders. Het is het hoogst haalbare: samen stil kunnen zijn.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is

Zonder zitschaamte

Vanmorgen lees ik een column van Jeffrey Wijnberg, een psycholoog uit Groningen. Hij denkt dat zitschaamte in de toekomst onontkoombaar is. Bewegen is goed voor je, maar het slaat volgens hem door. Hij vindt het overdreven en overgewaardeerd, de hype van stappen tellen, achter je bureau staan of lopen op een loopband, al je vrije tijd in de sportschool rondhangen. Er wordt veel over gepraat, waardoor je al snel het idee hebt dat je tekortschiet als je niet meedoet. Wijnberg vindt dat je al een heel eind komt met je dagelijkse beweging: stofzuigen, koken, traplopen, noem maar op. Zittend voer je volgens hem goede gesprekken, lees je fijn een boek. Kortom: lekker zitten is niet verkeerd. Het is zelfs heerlijk. Alhoewel ik graag een stukje loop, aquajog en regelmatig achter mijn bureau sta, ben ik ook fan van zitten. Het sluit naadloos aan bij veel van mijn hobby's. En ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Het is alleen niet 'in' om dat te zeggen. Het past niet bij het gewenste dynamische eigentijdse beeld van ons bestaan.  

Dynamisch leven

Een aantal jaren geleden hadden de baas en ik een afspraak met een aantal snelle jongens uit de randstad, die een zeer dynamisch leven leidden. Ze adviseerden ons over ons nieuwe merkenbeleid. Een van hen spraken we regelmatig. Zo kregen we ook een indruk van zijn kosmopolitische bestaan. Hij bereisde de complete EU zoals ik onze provincie bereis. In zijn huis was een aparte ruimte waar de 'nanny' verbleef. Niet dat hij erover pochte, maar zo terloops kreeg je toch heel veel informatie over hem. Al zijn verhalen barstten van de dynamiek en stonden in schril contrast met ons dagelijks bestaan.

Vuurkorfmoment

Iedere keer als hij was vertrokken, keken de baas en ik elkaar aan met een blik van: waarom zitten wij eigenlijk niet in Griekenland aan de feta en de Griekse wijn? Tot die ene keer; misschien ontkwam het hem, omdat we elkaar inmiddels zo vaak hadden gezien. Hij vertelde namelijk dat hij op de zondagavond rond een uur of negen samen met zijn vrouw met een glaasje wijn bij de vuurkorf had gezeten. Wij zaten op dat moment gewoon voor de tv. De baas was rond die tijd hoogstwaarschijnlijk nog aan het bijkomen van Studio Sport en ik zat voor pulp tv. Geïnteresseerd en vol hooggespannen verwachtingen luisterden de baas en ik wat hij van dat vuurkorfmoment had gemaakt. Een privé miniconcert misschien? We hadden in ieder geval verwacht dat het nog lang onrustig zou blijven in randstedelijk Nederland. Maar dat bleek niet het geval. Uitgeput waren zijn vrouw en hij naast elkaar bij de vuurkorf in slaap gevallen. Ze bleken toch ook maar heel gewone mensen te zijn. 

Ik ben de schaamte allang voorbij. Ik ben dol op sleur en ik zit graag.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Roze en groene stippen

"Is dat mijn bril?", vraag ik aan collega. "Nee, die is van mij",  zegt hij. "Een brilletje van De Kruidvat." Vandaar dat ik dacht dat het mijn bril was. Ik heb namelijk een grote collectie brillen variërend in sterkte van +1 tot +3. Uiteenlopend in kleur van zwart, beige transparant, groen, rood naar bruin. Het model van De Kruidvat heb ik in verschillende sterktes. 

Een illusie armer

Een paar jaar geleden dacht ik dat ik met één bril toe zou kunnen. Dat leek me heel handig. Geen bril op - bril af, maar gewoon een bril voor lezen, beeldschermwerk en meer. Het bleek een illusie. Het leesgedeelte van de bril vond ik te klein. Voor werken op het grote scherm heb ik eigenlijk geen bril meer nodig en ook voor veraf had en heb ik geen bril nodig. De bril was eigenlijk alleen handig voor het shoppen. En dat doe ik amper nog. Als ik iets nodig heb, bestel ik het online. Geef mij dus maar gewoon een leesbril. Ik heb ze in verschillende sterktes. Ik varieer afhankelijk van omgevingsfactoren. Weinig licht? Dan een plusje erbij. Vandaar mijn grote collectie. En aangezien ik mijn brillen regelmatig even kwijt ben, heb ik ook veel reservebrillen.

Coderen

Omdat het favoriete model bij De Kruidvat alleen beschikbaar is in de kleuren donker donkerbruin en zwart, is het verschil subtiel. Om te voorkomen dat ik de ene leesbril moet opzetten om de sterkte van de andere te bepalen heb ik een hack bedacht. Ik voorzie mijn brillen namelijk van een codering. Dat doe ik met de nagellak die onze jongste hier heeft laten staan. Ik zet er stippen mee aan de binnenkant van het montuur. Een groene stip voor iedere punt plussterkte en een roze voor een halve. Dus +2,5 wordt dan twee groene stippen met een roze. Het is een waterdicht systeem.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Dat kan niet

Zo nu en dan krijg ik meldingen over mijn stamboom. Dat komt omdat ik een abonnement heb op Myheritage, een site waarop je zo'n stamboom kunt maken. En aangezien ik dol ben op mijn heritage*, heb ik mezelf op een abonnement getrakteerd. Zo nu en dan krijg ik meldingen van de Myheritage constitentie checker.

Te jong om een kind te krijgen

Deze week kreeg ik een aantal meldingen. Zoals bijvoorbeeld Te oud om in leven te zijn, omdat ik geen overlijdensdatum had toegevoegd. En dat klopte, want de dame in kwestie zou dan nu 181 jaar zijn. Of: Meerdere overlijdensfeiten van een persoon. Dan zijn er mensen die een andere sterfdatum hebben aangegeven. Ook had iemand zich losgekoppeld van de stamboom in verband met een scheiding. En de melding waar ik op blijf haken is deze: Ouders waren te jong om een kind te krijgen. Ik had aangegeven dat er vijftien jaar verschil zat tussen mijn overgrootmoeder en haar dochter. En dat is inderdaad te jong om een kind te krijgen. Maar het klopt wel. Mijn overgrootmoeder was nog maar een meisje toen ze  zwanger werd  als gevolg van een verkrachting. Het kind werd geboren en liefdevol opgevangen in het gezin en na het huwelijk erkend door mijn overgrootvader. Ze groeide op tot een stijlvolle vrouw. 

Ik vat dit ingrijpende levensverhaal samen in drie zinnen. Maar Myheritage heeft natuurlijk groot gelijk. Zo moeder worden dat kan niet. Toen niet, nu niet, nooit niet. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

* op z'n Nieuw-Zeelands: hiritits

De pindakaasban

"Ik maak er een echte traktatie van", zeg ik tegen E. E. heeft ons allebei een banaan bij de boterham gelegd. Ze moeten op. Ik vind het wel lekker om een banaan op brood te eten. Voor een boterham gebruik ik een halve banaan. De tweede halve banaan leg ik op een boterham met een laagje caramelpasta. Het is niet zo'n traktatie als ik had gedacht. "Mie te kweer*", zeg ik tegen E. 

Met jam en banaan

E. denkt dat ik beter het recept van Elvis aan had kunnen houden: pindakaas, jam, banaan en dan bakken. Elvis deed het er goed op. Bij ons gaat die vlieger niet op, want wij hebben geen pindakaas meer in huis. Ik ben namelijk verslaafd aan pindakaas. Vooral de 100% pindakaas. Heerlijk. 

De hometrainer 

Op zich een onschuldige en misschien zelfs gezonde verslaving, maar het is wel heel calorierijk. Jaren geleden leerde ik al hoe calorierijk. Ik fietste destijds iedere morgen een half uur op de hometrainer voordat ik naar het werk ging. Ik werkte me compleet in het zweet, douchte me, at en ging dan aan het werk. Voordat ik aan het werk ging had ik er dus al een heel programma aan persoonlijke verzorging op zitten. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat het aantal calorieën dat ik verbrandde met dat halve uurtje fietsen minder was dan een broodje pindakaas- en dan ook nog zonder het broodje. Dat was het einde van de hometrainer-sessies en de pindakaas.

Als er pindakaas in huis is kan ik er niet afblijven. Dus ging de pindakaas in de ban. Gemakkelijk was dat niet. Ik heb zeker nog twee grote potten 100% pindakaas meegenomen na mijn besluit om ermee te stoppen. 

Inmiddels is het gelukt en geldt hier een strikte pindakaasban. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

* Gronings voor walgelijk zoet.

Een groen hokje

Mijn schoonouders hadden hun hele getrouwde leven dezelfde eettafel en stoelen in de keuken staan. Ze werden 90 en 92 jaar oud en trouwden als twintigers. De meubels waren erop gemaakt om een lang leven lang mee te gaan. In de consumptiemaatschappij waarin we nu leven is dat heel anders. Spullen worden gemaakt om maar een beperkte tijd mee te gaan, zodat we blijven consumeren. 

Consumptiemaatschappij

Gistermorgen appt de oudste me al vroeg. Haar telefoon hapert en het blijkt de accu te zijn. Het vervangen van de accu kost bijna net zoveel als de aanschaf van een nieuwe telefoon. Dat zou je nog kunnen overwegen. Maar het zou geen goede koop zijn. "Ik heb online gelezen dat de software ook niet meer wordt geüpdatet. Ze gaan er niet vanuit dat een telefoon het zolang volhoudt", appt ze. Haar telefoon is zes jaar oud. "Treurig, maar dat is de consumptiemaatschappij", app ik terug. Het is een van mijn stokpaardjes. Mijn kinderen weten dat.

Andere tijden

Natuurlijk doe ik er zelf ook aan mee. Maar ik weet nog hoe het anders was: dat je niet kocht om te kopen of te hebben, maar omdat je het nodig had. Ik vind het nog altijd lastig om iets weg te gooien. Kleding repareer ik en ik probeer zoveel mogelijk te hergebruiken. De oudste is inmiddels een jonge dertiger en zij herinnert zich duidelijk ook nog een andere tijd. Met een knipoog naar mijn betogen over de consumptiemaatschappij appt ze: "Toen ik jong was gingen we nog gewoon in een groen hokje staan en deelden we die telefoon."

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

De lijst

Het is een slagveld. De hele generatie voor ons sneuvelt. Dat is op zich niet raar voor een zestigplusser. Maar het is wel een vreemde gewaarwording. Ik sta er niet iedere dag bij stil. Natuurlijk, mijn vader is overleden, ooms en tantes zijn er niet meer. Er zijn zelfs al een neef en een nicht overleden. Maar veel van mijn eigen leeftijdsgenoten zijn er nog. Dus het valt minder op. Voor mijn moeder is dat anders. Zij is een van de last ones standing van haar generatie. Dus voor haar is het iets waar ze iedere dag mee geconfronteerd wordt. Zij is een van de weinigen die het verhaal van haar generatie nog kan vertellen.

Retour

Afgelopen weekend krijg ik van de jongste een zakje met naaispullen van haar overleden oma retour. Ze heeft de naaikist meegenomen naar haar nieuwe huis. Maar daar zat ook van alles in waar zij volgens haar 'niks mee kan'. Dus krijg ik het. Zoals destijds gebruikelijk was, werd alles bewaard. Knopen werden van versleten kleding geknipt en zelfs een enkele oorbel werd bewaard. Je weet tenslotte maar nooit of het nog eens van pas komt.

De lijst

Ik krijg het mee in een plastic zipzakje. Tussen de naaibenodigdheden zit ook een papieren zakje met ander spul. Het is een zakje van de kinderpostzegels met de tekst Frankeer uw goede wensen. In het zakje zitten de miniknijpertjes waarmee mijn schoonmoeder haar kerstkaarten altijd ophing en een minikerstballetje om opnieuw te gebruiken in een kerststukje. Achterop het zakje heeft ze allemaal namen geschreven. De lijst voor de kerstkaarten. Het zakje is helemaal vol geschreven. Het is al een oude lijst, want zelfs haar moeder staat nog op de lijst. En die overleed eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Wij staan er op en ook E's broers. Ik ken veel namen, ze ogen vertrouwd. Ik ken ze persoonlijk of van de verhalen. Maar ze leven bijna allemaal niet meer. In deze lijst horen wij bij de last ones standing. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: