Met de komst van de CD kwam ook de shuffle: de
mogelijkheid om nummers in willekeurige volgorde af te spelen. Ik heb een
hartgrondige hekel aan de shuffle. Gisteren zitten we aan tafel. E. heeft zijn
Ipod in het deck staan op shuffle. Het ene moment komt Rufus Wainwright
voorbij, het andere moment luisteren we naar de Raincoats, dan weer naar de
Talking Heads. Allemaal op zich niet verkeerd, maar zo achter elkaar gezet?
Niet te verteren!
"Heb je 'm op shuffle staan?", vraag ik. Het
antwoord komt niet als een verrassing: "Ja". "Ik vind dat echt
niet kunnen", zeg ik. "Waarom niet?", zegt de jongste. "Dat
is toch juist leuk? Net als de radio, maar dan met alleen maar nummers die jij
leuk vindt." Dat is een manier om het te bekijken, maar zo denk ik er niet
over. Ik vind het jammer dat de nummers uit hun verband zijn gerukt. Ik ben
hartgrondig antishuffle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten