Gisteren kreeg de oudste haar diploma. We gingen er
met man en macht op af. Haar verwachtingen waren niet hooggespannen. Het gaat
er op haar school namelijk nogal ongeorganiseerd aan toe. Dat is enerzijds de
aantrekkingskracht van de school, want je krijgt de gelegenheid om veel zelf in
te vullen, maar aan de andere kant is het ook een bron van irritatie.
Samen met de opa´s en oma´s, betraden we de
spiegelzaal waar de hele ceremonie zich zou afspelen. De geslaagden betraden de
zaal later onder luid applaus. Daarna volgde wel het meest georganiseerde
evenement dat ik in de afgelopen zes jaar op school had meegemaakt. Een
aangename verrassing!
De oudste werd flink in het zonnetje gezet. Ieder jaar
wordt een leerling uit de groep naar voren geroepen die het bloemetje voor de
hele groep mag aannemen. Dit jaar was het onze oudste. Ze was gekozen om de
voortreffelijke manier waarop ze haar profielwerkstuk had neergezet en voor
haar voorbeeldige werkhouding. De trotsbarometer sloeg toen al behoorlijk uit.
Bij het uitreiken van de diploma´s werd het woord tot iedere geslaagde
gericht. Van onze oudste werd gezegd dat ze een bijzonder kind is. Dat vonden
en vinden wij natuurlijk van al onze kinderen, maar het is toch speciaal als
dat bij zo'n gelegenheid door een leerkracht tegen je kind wordt gezegd. Als
klap op de vuurpijl kreeg ze nog een prijs uitgereikt voor haar speciale inzet
op het gymnasium. Meestal wordt er één prijs uitgereikt aan de beste
latinist, maar voor haar werd een uitzondering gemaakt. Ze was de op een na
beste latinist, maar kreeg dus ook een prijs.
Al met al was het dus een bijzondere bijeenkomst voor
onze dochter en ons. "En?", vroeg mijn moeder na de uitreiking:
"neus haard veur de kop stoan?" Zo vraag je namelijk op z'n Gronings
of je trots bent. En of we trots waren! Sterker nog: neus stait ons nou nog
haard veur de kop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten