Mijn jongste neef is vorige week vader geworden. Hij
is een flink stuk jonger dan ik en ik herinner me nog goed dat mijn moeder hem
eindeloos De zeehond met de rode neus voorlas. Zo lang lijkt dat nog
helemaal niet geleden. Het blijft bijzonder om de foto's te zien waarop hij als
stralende jonge vader poseert- vol van babygeluk.
Inmiddels staat mijn oudste op het punt om uit huis te
gaan, maar ik herinner me natuurlijk nog als de dag van gister het moment van
haar geboorte. Ze was een baby van formaat, zowel in lengte als in omvang. De
schattige sokjes die mijn schoonmoeder voor haar breide, hebben haar -net als
onze andere kinderen- nooit gepast. Ook de draagzak die ik in een romantische
bui had aangeschaft bleef grotendeels ongebruikt. Voor de geboorte had ik daar
allerlei fantasieën over. Ik zag mezelf al achteloos wandelen in het
winkelcentrum, terwijl de bekenden die ik tegenkwam mijn mooie baby prezen.
Hoe anders was de realiteit. Toen mijn hechtingen
zover waren geheeld dat ik met een draagzak kon lopen, was ze zo zwaar dat
rondlopen meer leek op rondzeulen. Zwetend als een otter kwam ik uit het
winkelcentrum met pijn tussen de schouders en in de onderrug. Nee, ik verkoos
al snel de kinderwagen of -niet veel later- de buggy. Nog niet zo'n sportieve
stoere buggy, maar een paraplubuggy -wel superpraktisch. En al rap -ze liep ver
voor ze een jaar was- was ze er niet meer van gediend om in die buggy te zitten
en liep ze zelf.
Voor mijn neef en zijn vrouw komen al dit soort
ervaringen nog. Mooi hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten