Vorige week demonteerde ik mijn verftafeltje. Voordat
het mijn verftafeltje werd, had het al een lange historie. Ik had 'm al toen ik
nog thuis woonde. En toen was ie al niet nieuw. Door zijn handige formaat (76
bij 104 cm) werd de tafel toen ik uit huis ging gepromoveerd tot eettafel annex
bureau. Zodra we meer ruimte kregen, kwam er een grotere tafel. Maar van het
tafeltje kon ik geen afstand doen. Omdat ik er niet echt een bestemming voor
had, belandde het in de schuur en werd het mijn verftafel.
Pas nu de oudste op kamers gaat*, keek ik vorige week
weer met andere ogen naar de tafel. Ook voor haar zou het tafeltje misschien
handig kunnen zijn. "Ik heb het altijd een leuke tafel gevonden",
zegt mijn dochter. Dat is voor mij aanmoediging genoeg: het tafeltje gaat in de
herkansing. Ik ruim alle verfblikken, kwasten, schuurpapier en andere
verfspullen op en aanschouw de tafel ontdaan van alle troep. Dat valt niet mee.
Ik realiseer me dat ik -als ik er iets van wil maken- rigoreus te werk moet
gaan. Het tafelblad valt niet te redden: spint heeft de vier planken die samen
het blad vormen te zeer aangetast. Het onderstel is wankel en haveloos, maar de
vorm is nog steeds heel mooi. Met veel zorg tik ik de tafel voorzichtig uit
elkaar. Het blijkt een perfect bouwpakketje. Alles past perfect in elkaar.
Vorige week schuurde en verfde ik de verschillende onderdelen.
Vandaag zet ik mijn bouwpakketje weer in elkaar. Van
zolder haal ik nog een oud tafelblad dat dienst kan doen als tafelblad. Dat zet
ik er dan dit weekend weer op en dan is het klaar voor hergebruik. Zodra er een
kamer is, kan ie erin.
Zoiets...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten