Het is gelukt om onderdak te vinden! Dat was geen eenvoudig klusje. Na de brand leefden we nog in de veronderstelling dat ons een huis zou worden aangeboden. Maar dat bleek niet het geval: de gemeente heeft geen huizen, we komen niet in aanmerking voor sociale woningbouw en particuliere verhuurders verhuren een woning aan degene die het eerst komt. Dat je dan als gezin dakloos bent, speelt niet echt een rol. Dus er is geen andere keuze dan makelaars bellen, mailen, nog eens bellen, weer mailen om maar aan de beurt te komen. En soms word je dan aangenaam verrast. Een makelaar meldde zich bij onze buren. Hij was mijn telefoonnummer kwijt, maar had een aanbod voor ons. Jammer genoeg was dat pas per 1 oktober. En dat duurt net iets te lang.
Maar nu is het gelukt: we hebben een huis in de buurt gevonden. Weliswaar veel kleiner dan ons eigen huis, maar dat wisten we van tevoren. We zijn verwend met ruimte. Op dit moment is het niet zo erg dat het huis veel kleiner is: we hebben toch geen inventaris meer. Dat heeft ook voordelen: verhuizen wordt een eitje. Ik heb een nieuw zwartleren tasje en een kratje vol met kleding. Dat is het. Zo gepiept. E. heeft alleen een kratje kleren en zijn computer. De jongste heeft inmiddels de grootste garderobe. Zij heeft van alle kanten kleren gekregen.
Zodra we ons inventarislijstje af hebben, kunnen we dus beginnen met het maken van een aanschaf/opscharrellijstje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten