Zachtjes slopen

Het is alweer een maand geleden dat ons huis is afgebrand. Wat is er veel gebeurd in die maand! En wat een ongewone maand! Vandaag zijn ze begonnen met het slopen van ons huis. E. en ik waren er vanmorgen bij. Niet dat we iets konden doen, maar het voelde toch alsof we erbij moesten zijn. Het voelde een beetje alsof we ons huis lieten inslapen. Een vervelend moment, maar ook iets waar je niet onderuit komt. 

Ons huis is een belangrijk onderdeel geweest van ons leven.  Het heeft veel dingen met ons meegemaakt. Onze dochters werden in de voorkamer geboren. De een 's middags om een uur en de ander 's avonds om zeven uur. Het huis was er een stille getuige van. We hebben het 22 jaar geleden gekocht en het aangepast aan onze wensen. Het paste ons als een jas. Het weerspiegelde wie wij zijn en waren. Zo was ons huis. Maar dat is het nu dus al een maand niet meer. Het huis is door de brand ontzield. En dat went niet.

Zondag waren E. en ik er nog even om de schuur op te ruimen. De grijze lucht en aanhoudende regen onderstreepten de troosteloosheid van het huis. Binnen regende het net zo hard als buiten. Iedere keer hopen we er nog weer iets te vinden, maar steeds vinden we het niet. Het ligt er open en bloot voor vandalen die niet snappen dat wij in deze puinhoop nog steeds ons huis zien en die het niet behandelen met het respect dat het verdient. Maandag ging er ijskoud iemand het huis binnen om er koper te zoeken terwijl E. bezig was de schuur verder op te ruimen.

Dus is het goed zo. Ruim 117 jaar stond het er. Naar verwachting staat het er eind deze week niet meer. Zo snel gaat dat namelijk. De slopers waren vriendelijk. Ze lachen begripvol als ik zeg: "Willen jullie het zachtjes slopen?"

Vanmorgen arriveert de kraan

Vanavond ligt een deel van het voorhuis al plat