My body knows

"My body knows", zeg ik. We zitten vanmiddag op het werk even bij elkaar. We hebben het over tienvingerig blind typen. Ik kan het. Zo komt het ter sprake. "Ik zou niet weten waar de letters zitten. Dat kan ik je niet vertellen", zeg ik tegen collega die zich erover verbaast. "Maar my body knows". Als je gaat typen gaat het vanzelf. Mijn vingers weten de juiste letters te vinden.

Collega verbaast zich over mijn uitspraak "my body knows". Ik gebruik het al jaren en licht het toe met de volgende voorbeelden. Neem bijvoorbeeld ons afgebrande huis. Ik zou je niet kunnen vertellen waar de lichtknopjes zaten, maar my body knows. Ik ervaar het dagelijks: mijn hand gaat als vanzelf naar de plek waar ik het lichtknopje verwacht. Of dat telefoonnummer dat je zo vaak belt en ineens bent vergeten. Neem een telefoon in handen en je vingers toetsen als vanzelf de juiste nummers, ook een voorbeeld van my body knows.

Thuis heb ik het er even over. "Het is my body remembers", zegt E. Het is een oneliner uit de film Paris, Texas van Wim Wenders uit 1984. De man in de film is zijn geheugen kwijt, maar rijdt nog wel auto. Dat gaat prima, want zijn 'body remembers'. Zoals zo vaak heb ik de oneliner een beetje naar mijn hand gezet. Ik heb daar my body knows van gemaakt. Ik denk dat dat komt omdat mijn body gewoon heel voorlijk is. Het weet veel. Zo zit het.

Mooie film overigens, Paris, Texas