"Ben je een juf?". Ze kijkt me met haar grote ogen vragend aan. "Nee, ik doe de presentatie", zeg ik. "Lijk ik op een juf dan?'", vraag ik. "Zou kunnen", zegt ze. Vanmiddag spring ik even bij bij de Grunneger Veurleescup. een voorleeswedstrijd in het Gronings voor kinderen van de basisschool. Jarenlang zat ik in de organisatie en was ik jurylid. Ook presenteerde ik het al eerder. Maar ik ben er ook alweer jaren geleden mee gestopt. Nu deed ik het even weer, voor een keertje- als invaller.
Ooit dacht ik dat ik in het onderwijs terecht zou komen. Dat leek me ook best aantrekkelijk. Ik vond mijn schooltijd namelijk een toptijd. Dus haalde ik mijn eerstegraads onderwijsbevoegdheid. Voor mijn onderwijsbevoegdheid moest ik natuurlijk wel lesgeven. Als student Nederlandse taal- en letterkunde kreeg je die bevoegdheid namelijk niet automatisch. Later gaf ik in het kader van onderzoek nog een jaar Nederlandse les aan een Internationale Schakelklas. Dat was in alle opzichten een bijzondere ervaring. Voor de jongens van Turkse en Marokkaanse komaf was het namelijk niet vanzelfsprekend dat ze de autoriteit van een vrouw accepteerden. Toch ging het goed. Het kon omdat ik zo'n grote vrouw was, legde een van de jongens me eens uit.
Dat ik niet in het onderwijs terecht ben gekomen is toeval, maar misschien ook wel een zegen. Ik weet niet of ik het in me had gehad. Mijn zus is juf en haar dochter ook. Nou lijken mijn zus en ik wel op elkaar, maar we hebben toch een aantal karaktereigenschappen die verschillen. En die eigenschappen maken van haar een goede juf. Zij is namelijk geduldig. Daar kun je mij echt niet op betrappen. Ook maakt ze geen verschil tussen kinderen. Dat kan ook echt niet als je in het onderwijs zit. Ik maak wel verschil; sommige kinderen vind ik leuk, andere niet. Dat is altijd al zo geweest. Dus nee, ik ben geen juf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten