De jongeman is duidelijk niet gewend aan het reizen met de trein. En dat klopt: hij neemt doorgaans de auto, vertelt hij me. Nu is hij komen lopen vanaf Veendam. Zijn auto is namelijk door de politie in beslag genomen. Of eigenlijk -technisch gezien- is het niet zijn auto. Het is de auto van een kameraad van hem uit Vlaardingen. "Die gaat niet blij zijn mevrouw", zegt hij. De auto werd ingenomen omdat hij zonder rijbewijs reed. Die was al eerder in beslag genomen. Echt slim is dat niet, realiseert hij zich nu ook.
Hij vertelt me dit allemaal tijdens het treinreisje naar de stad. Hij gaat namelijk tegenover me zitten. "Als u het goed vindt kom ik even bij u zitten mevrouw. Ik weet niet hoe het werkt met de trein." Ik vind het goed natuurlijk, het is een heel aardige jongen. "Mijn moeder gaat ook zeker niet blij zijn mevrouw". En ook dat kan ik me voorstellen. Hij kijkt op zijn grote horloge. Om half tien moet hij op school zijn. "Ik ga monteur worden mevrouw. Mijn auto is mijn alles. Ik moet gewoon rijden. Hoe ga ik nu op school komen?" "Stadsbus, fiets?", opper ik. Hij kijkt me aan of het in Keulen dondert. "Nee mevrouw, ik ga altijd met mijn auto." Maar nu even niet dus. "En hoe kom je nu thuis, ga je verder met de stadsbus of ga je lopen?", vraag ik. Nee, dat is hij niet van plan. Hij heeft eerst even genoeg van lopen en het openbaar vervoer. Hij neemt een taxi. Als onze wegen zich scheiden bedankt hij me nog eens hartelijk. "Dank u wel mevrouw. Zonder mevrouw was ik nu niet in de stad geweest. Misschien komen we elkaar nog eens tegen in de trein." Het lijkt me niet waarschijnlijk. Ik wens hem succes en onze wegen scheiden zich in opperbeste stemming.
 |
| Kerstsfeer op station Groningen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten