Tegeltaal

"Dat is geen echt woord", zegt E. Hij leest mijn blog Crimescene no. 1. Ik heb daar het woord aardappelen - dansen door enkel met de heupen te schudden - gebruikt. Voor mij zegt dat woord alles wat ik wil zeggen. "Is dat echt zo?", vraag ik. E. bevestigt het en de oudste valt hem bij. Ik had kunnen zweren dat het een algemeen bekende term voor het heupschuddende dansje was. En dat gebeurt wel vaker.

Vorige week lag hier het Groninger woordenboek bijvoorbeeld nog weer even op tafel. Tijdens een feestje nog wel! We zochten naar het gezegde Veur de keutel te duur, zoals in Dij is veur de keutel te duur of Dat is veur de keutel te duur. De betekenis van dit gezegde is 'geen cent waard zijn'.

Mijn zus en ik waren samen op stap toen ik het gebruikte. "Is het eigenlijk een bestaand gezegde?", vraag ik haar. Het is namelijk een gezegde dat vooral door onze zonen wordt gebruikt en die kunnen wel iets verzinnen. We komen tot de conclusie dat dit misschien geen Nederlands gezegde is, maar dan toch echt wel een Gronings gezegde. We zitten op dat moment in de auto, dus checken kunnen we het niet. Dat komt dus later - naar aanleiding van een anekdote van boezemvriendin. We zoeken op keutel - geen succes. "Körrel dan?" zeg ik. Maar ook bij körrel komen we het gezegde niet tegen. Het is dus hoogstwaarschijnlijk een gezegde dat we ons in de familie zo eigen hebben gemaakt dat het lijkt alsof het er altijd al geweest is.

Boezemvriendin vertelt op het feestje dat ze als Drentse ooit dacht goede sier te maken bij haar nieuwe buren op het Groningse platteland met haar Gronings. Bij ons thuis bezigden we vaak het gezegde Til mie der mor eevm òf als we 'laat maar even' bedoelden. Toen zij overtuigd tegen haar buurvrouw zei: "Til mie der mor eevm òf", keek die haar niet-begrijpend aan. "Woaròf?", was de reactie. Mijn moeder bedacht deze klassieker. Zij is op dit gebied dan ook een grote inspiratiebron voor onze zoon.

Taal kun je je eigen maken. Het is dynamisch en helemaal van jou. Daarom hou ik er zo van. En tja: bij sommigen is het net iets dynamischer dan bij anderen.

Crimescene no.1

Er loopt een dunne lijn tussen fijn relaxen en totale verslonzing. Onze zoon beticht zijn zussen altijd van het laatste. Het is een term die hij al bankhangend oppikte van het programma De Modepolitie waar zijn jongste zus graag naar kijkt.

De Modepolitie arresteert mensen die een modedelict begaan. Dat kan uiteenlopen van het je niet naar je leeftijd kleden tot ernstige delicten als totale verslonzing. De delinquenten worden 'opgepakt' door Thijs Willekes en Manon Meijers die zelf ook niet vies zijn van een modedelictje als je het mij vraagt. Thijs toupeert zijn haar nog net niet in een B52 en Manon doet niets voor haar lange lijzige lichaam met een tot aan haar magere hals dichtgeknoopte bloesje. 

Onze dochters maken zich volgens onze zoon schuldig aan totale verslonzing omdat zij in het weekend graag in joggingbroek en een hoodie rondlopen. De oudste maakt het af en toe nog bonter. Zij heeft in het weekend regelmatig pyjamadagen en haalt daarmee de gemiddelde leeftijd voor dit fenomeen behoorlijk omlaag. Op die pyjamadagen is het delict totale verslonzing zeker op haar van toepassing, maar het is de vraag of daar niet nog een overtreffende trap voor bedacht moet worden. Alhoewel voor deze vakantie de pyjama misschien nog te verkiezen is boven het alternatief: ze kreeg van haar vrienden voor haar verjaardag namelijk een rendiertrui met belletjes. Gisteravond kwam ze hier al aardappelend* (en dus rinkelend) binnenrollen. Hohoho!

Ik bereid me er alvast op voor: de komende twee weken is het hier crimescene no. 1 als het om modedelicten gaat.

*zelfbedachte term voor een dansje waarbij enkel de heupen worden geschud. 

Als een zoutzak op de bank

Het is gelukt! We hebben de kerstvakantie gehaald. Maandag was er voor mij nog een kleine hapering: mijn eerste en enige ziektedag in jaren. Maar gelukkig is het nu weer goed en kan de vakantie beginnen.

Ook de rest van het gezin is blij dat de kerstvakantie nu is begonnen. De jongste had vanmorgen een feestelijke ochtend op school. Met een diepe zucht komt ze binnen. "Pfffff, nou hè hè.", zegt ze. "Nu ga ik mijn laptop van boven halen en dan ga ik lekker als een zoutzak op de bank hangen." Het spreekt mij aan. Ik ga het straks ook proberen. Ondertussen voegt zij de daad bij het woord. Ik ben nog even bezig met de was. Als ik de kamer binnenloop ligt haar laptop op de grond. Ze is al even  voorbij het 'zoutzakken': ze slaapt.

Oeps, een seniorenmoment

Okee, ik vergeet wel eens wat. En ja, ik let ook wel eens niet zo goed op. En soms heb ik geen zin om te luisteren; dan ben ik Oost-Indisch doof. Dat geef ik allemaal grif toe. Gisteravond kreeg ik echter een gedicht van de jongste hulpsinterklaas, waarin er een duidelijk verband werd gelegd tussen dit gedrag en een mankerend kortetermijngeheugen. Het bij het gedicht passende cadeau was het boekje: Oeps, een seniorenmoment, met als ondertitel  Verward, verstrooid, verbijsterd - het is slechts een Seniorenmoment...

Het boekje bevat opwekkende spreuken als:

• De tijd heelt dan wel alles, maar hij is een onbarmhartige schoonheidsspecialist.
• Ouderdom betekent dat jij alle antwoorden kent, maar niemand meer de moeite neemt om jou iets te vragen.
• Regelmatige dutjes voorkomen ouderdom - vooral al je er een doet tijdens het autorijden
• Tegen de tijd dat we het hebben gemaakt, zijn we er geweest.
• Een haar op het hoofd is beter dan twee op de borstel.
• Tegenwoordig is mijn enige sportieve activiteit de jacht op mijn bril.
• Op mijn leeftijd is alles of opgedroogd of het lekt.

Even voor de goede orde: geen van de bovenstaande spreuken heeft (op dit moment) betrekking op mij. Ik weet niet beter dan dat vijftig het nieuwe dertig is...

Een mooie dag

E. werkt aan huis, zijn werk is zijn hobby en hij is met mij getrouwd. Hij heeft dus een mooi leven en ik ook. En vandaag is het leven nog net iets mooier, want onze zoon is twintig jaar geleden geboren. Hij is vandaag dus jarig. Zelf is hij er de hele dag niet, maar wij zijn er wel. Het is namelijk mijn vrije dag. "Laten we even een kop koffie drinken samen", zeg ik tegen E. Hij klaagt wel eens dat ik hem als ik thuis ben teveel van het werk hou. Dit is weer zo'n moment. Maar vandaag is immers geen gewone dag.

Het is des te bijzonderder omdat onze zoon van onze drie kinderen de slechtste start had. Voor hetzelfde geld had hij het niet overleefd. Daar denk ik op de dag van zijn verjaardag altijd wel even aan terug - en natuurlijk ook wel eens op andere dagen. En daar wil ik met E. dan wel even over praten. En natuurlijk over het feit dat hij -net als onze dochters- zo goed gelukt is. We drinken koffie, E. schenkt zich nog eentje in en wil dan weer naar zijn kantoor gaan. Hij staat alweer op. "Blijf nog even zitten", zeg ik. "Het is tenslotte de verjaardag van onze jongen. Even gezellig toch?" E. mompelt iets over abbaaiden*. "Twintig jaar geleden was je daar toch ook niet mee bezig", zeg ik. Ik denk hem natuurlijk tuk te hebben, maar ik had beter kunnen weten. "Ja en daar heeft de economie toen al genoeg onder geleden", zegt E. We zijn uitgepraat. Het werk wordt weer hervat.

*werken