Vrijdagavond hadden we een feestje bij mijn zus. Daar trof ik een oud-klasgenootje van me. We zaten samen op de basisschool in het dorp. Ik tref haar zo nu en dan nog bij mijn zus. We raken aan de praat over de nieuwe ring van mijn jongste zus. Die namen we voor haar mee uit Edinburgh. Ze durft niet te vliegen, dus had ze verstek laten gaan bij ons uitje anderhalf week geleden.
Het vinden van de ring was niet moeilijk. We wisten precies wat ze mooi zou vinden. Het probleem was alleen dat de ring die onze voorkeur had niet haar maat was. Hoe we dat wisten? Mijn zus en ik pasten de ring om onze pink. Als hij net iets te klein is voor onze pinken, dan past hij perfect om haar ringvinger. Het punt was alleen dat de ring perfect om onze pinken paste. En dat betekent dat het een ring is die zij om haar middelvinger zou moeten dragen. Dat doet ze alleen nooit. Bovendien blijkt de ring een uniek exemplaar te zijn, die lastig te verkleinen is. Uiteindelijk wagen we de gok en met succes: mijn zusje draagt 'm nu met veel plezier om haar middelvinger.
Het shockerende deel van dit verhaal is dat onze pinken even dik zijn als de middelvingers van mijn zusje. En van ons beiden span ik de kroon: mijn vingers hangen regelmatig als een kilo saucijzen in de aanbieding aan mijn hand. Ik leg mijn handen op de statafel waar we tegenaan leunen om het verhaal kracht bij te zetten. Niet dat dat nodig was, maar ik zet verhalen nou eenmaal graag kracht bij. "Mijn oma had ook hele dikke vingers", vertel ik. Ik kan ze me nog goed voor de geest halen. En dan zegt mijn oud-klasgenootje: "Ja dat herinner ik me ook nog: dat ze echt hele dikke vingers had." "Nou zie je nou wel", zeg ik. "Zo herinneren ze zich mij later natuurlijk ook: als de vrouw met de dikke vingers."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten