Rondhangen op de til

Je ziet ze hier regelmatig rondhangen in groepen: jongeren. Er wordt van alles bedacht om jongeren te verdrijven van plekken waar ze massaal rondhangen. Zo las ik laatst eens dat ze hele hoge pieptoontjes inzetten om hangjongeren -die dit soort toontjes nog horen en er helemaal gek van worden- te verjagen. Vanavond gaat de jongste nog even naar de Lidl. "Ze hangen rond bij de Trekpleister", zegt ze.

Vroeger was ik ook een hangjongere. Dat was helemaal niet raar. Iedereen in ons dorp hing rond. En daar hadden we een hele geschikte plek voor: de til, de witte brug over de Lustige Maar, midden in ons dorp. Niet dat wij ooit spraken over De Lustige Maar, wij zeiden gewoon 't daip. De til is een stenen brug met kijkgaten erin. Niet zomaar een brug, vernam ik laatst van mijn moeder: het is een heel bijzondere brug. Dat wisten wij toen al. Niet omdat het een monumentale brug is, maar vanwege de functie die het had in het dorp. 's Morgens verzamelden we ons op de til om naar de middelbare school te fietsen. 's Avonds hingen we er rond voor de gezelligheid. Het was het verzamelpunt bij uitstek.

Het gebeurde regelmatig dat auto's die over die brug moesten, op ons moesten wachten - tot de groep uiteen week en ze er langs liet. Daarmee lieten we zien dat het dorp was van ons, net als de til. Vanuit het perspectief van deze tijd zou dat misschien intimiderend zijn. Maar destijds was dat helemaal niet zo. Het woord hangjongere bestond namelijk nog niet. Groepen jongeren waren niet intimiderend. Wij waren gewoon 'de jeugd'.

Woltersum, uitzicht vanaf de til