Iedere dag gebeurt er wel iets op de bouwplaats waar ons nieuwe huis gaat verrijzen. Het zou van mij natuurlijk nog sneller mogen gaan. Het huis wordt vast erg mooi. We zijn druk bezig met het kiezen van een keuken en denken na over de badkamer. Alles zal nieuw zijn in het nieuwe huis, alles volgens de laatste inzichten. En dat is fijn... maar wat zou ik graag ons oude huis weer terug hebben.
Het gemis kan worden opgeroepen door een kleinigheid. Zo zie ik vandaag dat onze jongste de foto voor haar twitterprofiel in onze oude woonkamer heeft genomen. Ze zat voor de boekenkast met links en rechts het invallende licht van de grote ramen. Ik vang net nog een glimp op van de vensterbanken. Ik mis die vensterbanken. Ze waren groot genoeg om in te zitten. We hadden extra planken -precies op maat- waarmee we de vensterbanken op konden hogen. Er waren perioden dat we die planken gebruikten. Het risico was dat de onderste nis onder de plank dan een rommelige plek werd. Dan haalde ik die planken er weer uit. Ik mis ook onze schoorsteenmantel, het mooie houtsnijwerk dat ik in een warme kleur antracietgrijs had geschilderd. Ik mis de plankenvloer, ik mis het licht dat ons door de vele ramen overal omringde. Ik mis zelfs de kleine mankementen die nou eenmaal horen bij een oud huis, hoezeer we alles ook hadden opgeknapt. Ik mis de trap, de draai die hij maakte en de perfecte afstand tussen de traptreden. Ik mis dat allemaal en nog veel meer. Iedere dag. En tegelijk laat ik het iedere dag verder achter me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten