Inzicht komt met de jaren en gelukkig zijn de jaren me gegund om tot dit inzicht te komen: ik was helemaal van het padje af qua kleding. Mijn lichaam heeft namelijk de vorm van een cello of van een acht, lees ik in alle beschikbare vakliteratuur (Trinny en Susannah en de figuurwijzer van de Miss Etam). Dat betekent zoveel als: een rondborstige vrouw met taille en een dikke kont. In andere vakliteratuur (KNIP) wordt ook wel gesproken over een echt vrouwelijk figuur. En wat past beter bij een echt vrouwelijk figuur dan echt vrouwelijke kleding? Jurken dus! Daar ben ik voor gemaakt, daar is mijn lichaam op gebouwd.
Eenmaal tot dit inzicht gekomen doen de eerste problemen zich voor: ik ben namelijk een behoorlijk grote cello, een flink uit de kluiten gewassen 8, zo'n 15 cm groter dan de standaardlengte voor confectiekleding voor vrouwen. Confectiejurken zien er op mijn lichaam dus al snel een beetje uitgegroeid uit. Nou kan ik -geheel in de familietraditie- natuurlijk zelf naaien. Dus waarom zou ik me van mijn voornemen laten afhouden omdat ik toevallig 15 centimeter groter ben? Want eigenlijk is dat natuurlijk fantastisch: 15 centimeter meer vrouwelijk figuur en 15 centimeter meer jurk!
Maandag schafte ik me een riante lap cyclaamkleurige stof aan, want waarom zou ik mijn echte vrouwenlichaam verstoppen in schutkleuren? Als de eerste stap is gezet, zijn er nog een aantal kleine obstakels te overwinnen: ik moet een tornmesje, rijggaren en knopspelden aanschaffen. Een stofschaar heb ik; die was al aangeschaft voor de gordijnen. Spelden kreeg ik van mijn zus, maar dat waren er zonder knop. Voor haar kan dat, maar met mijn wanordelijke natuur is dat niet aan te raden als je weet dat spelden zonder knop door je lichaam gaan wandelen als je ze in je voet krijgt.
Vandaag haalde ik rijggaren en knopspelden voor mijn cyclaamkleurige jurk. Van mijn moeder leende ik de naaimachine en nu kan het los gaan! De eerste van mijn collectie jurken is aanstaande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten