Onze buren hebben een hondje. Ze hebben het hondje nou zo'n drie weken. En nog steeds blaft het hondje als hij alleen gelaten wordt. Misschien speelt mee dat ze om de week ergens anders wonen. Dus het hondje moet aan twee plekken wennen. Het is een echte volhouder. Regelmatig horen we hem ook 's nachts nog. "Ik heb slecht geslapen", zegt onze zoon. "die hond blafte weer". En inderdaad, ook vannacht blafte het hondje weer.
 |
| Deze lijkt wel op de puppy van de buren |
Gisteravond rond een uur of half elf begon het blaffen. "Ik vind het zielig", zeg ik tegen E. als ik het hondje weer hoor. "Het is een hond", zegt E. Daarmee is voor hem de zaak afgedaan. "Maar het is een pup, nog een baby", zeg ik. "Hij is ruw bij zijn moeder weggerukt." En zo is dat natuurlijk ook: vanuit zijn warme nestje met zijn moeder en broertjes of zusjes zit hij nu in zijn eentje in de schuur. Als je bedenkt dat een hond een roedeldier is, dan is dat toch hartverscheurend.
Ook al gaat het om een hondje, het werkt toch op mijn moedergevoelens. Ik heb lang borstvoeding gegeven en als ik dan een baby hoorde huilen, ook als het niet mijn eigen baby was, schoot de melk toe. Dan overstroomde ik. Gelukkig ligt die tijd achter me, want anders zou het hier elke avond overstromen. Door het hondje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten