Huisje, boompje, Barbie

Ik geef het eerlijk toe: ik kijk graag naar Huisje, boompje, Barbie. Is het erg? Ja, het is heel erg, maar ook heel fascinerend. Ik zal de mensen die Mike en Samantha (Barbie) nog niet kennen even bijpraten. Barbie maakte haar debuut als blonde hitsige Barbie in Oh Oh Cherso. Dat heb ik niet echt gevolgd, maar genoeg om te weten dat het vooral ging om zuipuh en neukuh en dat liefst in combinatie. Vanwege het verpletterende succes reisde dezelfde groep ook nog eens naar Tirol. Dat is helemaal aan mij voorbij gegaan. Ergens tussen alle programma's door heeft Barbie Mike ontmoet. En met hem heeft ze snel een kindje gemaakt. Natuurlijk was dat een mooie gelegenheid om de nieuwe reality soap Barbie's baby te maken. Ook die serie is min of meer aan mij voorbijgegaan. Nu Barbie een gezinnetje heeft, is Huisje, boompje, Barbie natuurlijk een logisch vervolg. En nu doe ik mee!

Aan het begin van de serie wonen Mike en Samantha nog in Den Haag naast de ouders van Barbie. Maar als Barbie geesten in huis ontdekt, dan wordt het toch echt tijd om te verhuizen. Tussendoor is er nog een rechtszaak waarin Mike en Barbie van mishandeling worden beschuldigd en worden Barbies borsten vergroot. Dat levert natuurlijk de nodige stress op. En met stress weten Mike en Barbie niet echt goed om te gaan. Hun huwelijk staat voortdurend op springen. Dat ze de hele dag worden achtervolgd door camera's zal ook wel niet helpen. Dan zou mijn huwelijk ook gegarandeerd op springen staan.

Vorige week wilde Barbie ineens naar de kerk. Met een verdwaasde, verwilderde blik kijkt ze in de camera. Mike, die in dezelfde aflevering een haartransplantatie ondergaat, begrijpt de plotselinge devotie van Barbie niet. In zijn trainingsbroek hangt hij op de bank. "Jij bent ook gek he, jij. In God gelovuh. God bestaat toch niet." Maar Barbie wil er niets van horen. Ze wil in gesprek met God en waar kun je dat nou beter doen dan in de kerk? Dus begeleidt haar manager haar naar de kerk. Maar de kerk is een kale jaren '70 locatie, ontdaan van alle kitsch en glitter waar Barbie zich doorgaans mee omringt. Het valt dan ook tegen: de ontluikende devotie wordt keihard de nek omgedraaid. "Er zijn hier ook helemaal geen dieruh... ik dacht dat er wel geituh zouden zijn...", kweelt Barbie. Als ze in de camera kijkt, geloof ik haar niet. Dit is vast in scene gezet. Zo wereldvreemd en gek kun je toch niet zijn. Of wel? Ik kijk in ieder geval morgen weer.