Expeditie Kopenhagen

De afgelopen dagen was ik met mijn moeder en zus in Kopenhagen. Als je op reis gaat, doe je heel veel indrukken op in korte tijd. Je beleeft van alles. Daardoor lijkt het alsof je veel langer weg bent dan die paar dagen die het feitelijk zijn.

Het reizen, het onderweg zijn, is op zich al een avontuur. We werden met de auto naar het station gebracht, vandaar ging het met de trein naar Schiphol, met het vliegtuig naar Kopenhagen, met de bus naar het centrum van Kopenhagen en vervolgens lopend naar het appartement.

Dat was in ieder geval de planning. De treinreis werd namelijk voortijdig afgebroken omdat er een aanrijding met een persoon was geweest. Een drama voor de persoon in kwestie en allen die hem of haar dierbaar zijn, maar ook lullig voor al die inzittenden van de trein die een vlucht moeten halen. Waaronder wij dus.

In Hoogeveen moesten we uitstappen. De intercity naar Schiphol ging terug naar Groningen. Dus daar stonden we, 's morgens vroeg om kwart over zes blauwbekkend op station Hoogeveen. Samen met een hele trein vol mensen die op tijd op het vliegveld willen zijn. Geen bus of taxi te bekennen. "Ja, wat wil je?", zei iemand chagrijnig: "Dit is station Hoogeveen. Het is geen Groningen of Amsterdam".

Gelukkig stond ik vooraan toen er een klein busje aankwam. Met een voet binnen de deur spreek ik de chauffeur aan. "Er is een rit voor drie personen besteld", zegt hij. "Oh, misschien zijn wij dat wel. Mijn zus is naar binnen om een busje te regelen.", zeg ik. Ik heb een hoge pet op van mijn zus: ze kan veel, maar dit zou zelfs voor haar wel een hele snelle actie zijn geweest. Toen er dan ook een oudere dame en twee heren aan kwamen wandelen, was het duidelijk dat dit busje niet voor ons bestemd was. Vreemd is het natuurlijk wel om maar drie mensen op te pikken op een station vol mensen die graag hun vlucht willen halen. Dus hou ik mijn voet tussen de deur. "Hoeveel mensen kunt u nog meenemen?", vraag ik. "Wij zijn met z'n drieën." "Er is een rit aangemaakt voor drie personen. Ik kan niet zomaar meer mensen meenemen", zegt hij. "Maar u hebt nog ruimte voor meer", zeg ik."En iedereen hier wil graag verder." Hij laat zich ontvallen dat er nog drie mensen in zouden kunnen. "Wat moet ik doen om ervoor te zorgen dat we meekunnen?", vraag ik. De chauffeur is niet onredelijk. Hij noemt het bedrag dat er neergeteld moet worden. Ik stem in en voel dat we half binnen zitten. Als de man begint de koffers te verschuiven, weet ik dat we binnen zijn. Het busje brengt ons in Zwolle. Ruim een uur later zijn we op Schiphol - met een uur vertraging, maar op tijd om ons vliegtuig te halen. Expeditie Kopenhagen was gelukkig een survivaltocht met een goede afloop.