Je wezen blijft gelijk

Natuurlijk veranderen we allemaal wel, maar in wezen blijven we wie we zijn, was een reactie op mijn blog van gisteren. Het was afkomstig van een van mijn facebook vrienden die me nog van vroeger kent. En ze heeft gelijk. Naar aanleiding van de foto's die ik gisteren plaatste, dacht ik hetzelfde. Je wezen blijft gelijk.

Op de foto die ik gisteren plaatste was ik zes jaar. Ik ging pas naar de basisschool. Toen noemden we dat nog de lagere school. Ik had er erg naar uitgekeken om naar de lagere school te gaan, want ik was er namelijk erg op gebrand om te leren lezen. Mijn moeder vertelt altijd dat ik tussen de middag chagrijnig thuis kwam toen ik voor de eerste keer naar school was geweest. Venijnig gooide ik mijn jas neer. Ik was namelijk boos. Toen mijn moeder vroeg waarom ik zo boos was, was het antwoord: "Nou kan ik nog niet lezen en schrijven. Het schiet niet op." Het duurde me te lang. 

Deze anekdote vertelt veel over het kind dat ik was. Ik was leergierig en ambitieus, ongeduldig en eigenzinnig. En dat ben ik nog steeds. Er is nog steeds heel veel wat ik wil leren en kunnen en liefst zo snel mogelijk. En als je iets maar graag genoeg wilt, dan lukt dat vaak ook wel. Nog steeds doe ik dat graag in mijn eigen tempo, omdat ik graag snel wil. Maar als het moet kan ik ook eindeloos doorgaan tot het lukt, want ik wil namelijk ook dat het goed is. Vaak ben ik dan obsessief bezig tot ik het helemaal onder de knie heb. Of het nou gaat over stuken, goed kitten, een e-mail nieuwsbrief maken of het onder de knie krijgen van een nieuw programma, dat doet er niet toe.

Deze foto werd genomen in oktober 1967. Toen ging ik al een aantal maanden naar de lagere school en kon ik lezen. Het lachje om mijn mond werd verschillend geïnterpreteerd hier in huis. Vroom? Ik weet dat dat het niet was. Het was een tevreden lach: ik kon eindelijk lezen.