Het zit niet in me

Vanmiddag rij ik in de auto naar huis. De zon schijnt, het lijkt zowaar wel zomer. Het is zelfs nodig om mijn zonnebril op te zetten. Ik luister naar Sky Radio. Het is vrijdag: de mooiste dag van de week. Nick en Simon klinken uit de speakers van de radio. Zij zingen over Julia. Ik zing even mee. Lekker. Tot dat ene zinnetje komt.

Voel je dat ik jou terug wil en tot alles ben bereid

Een duidelijk gevalletje van verkrachting van de Nederlandse taal omwille van de rijm. Er zijn meer twijfelgevallen in dit lied, maar deze kan echt niet. Hoe kun je dat met droge ogen zingen? Ik probeer me erin te verplaatsen. Stel je voor dat je Nick en Simon bent. Je hebt dat liedje geschreven, het wordt een hit. En dan heb je net niet lang genoeg nagedacht over die ene zin. Je hebt de easy way out genomen. En omdat het een hit is moet je die zin dan voortdurend zingen.

Ik dwaal in gedachten even af als ik me voorstel dat ik Nick of Simon zou zijn. Wie zou ik dan willen zijn? Nick is leuker dan Simon natuurlijk. Maar wil ik dan Nick zijn of juist Simon? Want als je Simon bent kun je natuurlijk wel lekker samen met Nick zingen. Ik kom tot de conclusie dat ik liever Simon ben.

Maar goed, daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Het gaat erom dat je Nick en Simon bent en dan die kromme zin steeds weer opnieuw moet zingen. Daar gaat het om. Daar moet je toch niet aan denken. Ik zou me er niet overheen kunnen zetten. Het zit niet in me.  

 

Als je ook even een Nick en Simon-meezingmomentje wilt: