The last woman standing. Dat ben ik. De tekst is een variant op het Engelse gezegde The last man standing, wat betekent dat het strijdtoneel of de competitie is teruggebracht tot een persoon. En die ene persoon dat ben ik dan. Ze vallen hier namelijk bij bosjes.
Los van welke griepgolf dan ook-of hij moet mij zijn ontgaan- hebben we hier in huis een minigolfje. Het begon vorige week met onze zoon. Van het ene op het andere moment trok zijn neus dicht en werd hij zwaar verkouden en grieperig. Hondsberoerd. En dat was hem aan te zien. En nog is hij niet helemaal fit. Nadat hij van school terugkomt stort hij volledig in. Een paar dagen later volgde de jongste. Ze leek er met een milde variant van af te komen, maar echt beter werd ze niet en inmiddels heeft ze een terugslag. Ook zij heeft de handdoek in de ring gegooid. Zaterdagavond was E. aan de beurt. Hij is inmiddels aan de beterende hand, maar ook de beterende hand is nog niet best. Hij ziet er nog ronduit beroerd uit. De oudste is aan de kleine golf die hier heerst ontkomen tot nu toe, maar zij bivakkeert dan ook doorgaans in Enschede. En dan ik. Ook ik ben tot nu toe de dans ontsprongen.
Vanmiddag kom ik thuis van een intensieve bijeenkomst op het werk. "Ik ben bekaf", zeg ik tegen E. "Je wilt er nog niet aan, maar jij gaat ook voor de bijl", aldus E. Ik geloof er niets van. Ik ben the last woman standing en ik blijf staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten