Je bent niets veranderd

Gisteren was ik jarig. Ik vierde mijn 52-ste verjaardag. Dat voelt nog niet oud, maar het is toch ook zeker niet nieuw meer. Doorgaans zie je de veroudering bij jezelf niet zo duidelijk. Je kijkt iedere dag in de spiegel (ik tenminste wel) en dan wen je langzaam aan je ouder wordende gezicht. Tegen elkaar zeggen we voortdurend: "Jij bent ook niets veranderd". En het grappige is: dat menen we meestal ook echt. Ik denk dat dat komt omdat je zoekt naar het bekende en dat herken je dan nog feilloos.

Aan foto's zie je vaak wel dat je ouder bent geworden, maar ook daar is er vaak herkenning. Laatst nog: ik wisselde mijn profielfoto op facebook. De oude was een jaar oud en die moest worden vervangen door een recente. De oudste maakte een reeks foto's en toen zag ik het: op veel van de foto's keek ik net zo als ik op veel babyfoto's keek. Toen ik dat aan de kinderen wilde laten zien bleek dat het album met die foto's niet bij de geredde albums hoort. Dus greep ik mis. Jammer, maar gelukkig heeft mijn moeder ook nog foto's. Gisteren gaf ze me een kaart met een jeugdfoto van mij en een collectie pasfoto's uit de periode dat een boeventronie nog niet verplicht was.